1
Από την Μεταπολίτευση έως τα Μνημόνια / Απ: Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, από το 1960 έως το 2010
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Σεπτεμβρίου 18, 2021, 02:37:02 μμ »
Νέα:
SMF - Just Installed!
Τελευταία μηνύματα
2
Ιστορία του Ελληνισμού / Απ: Η Γενοκτονία των Ποντίων
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Μαΐου 17, 2021, 01:49:35 μμ »Η σφαγή και ο ξεριζωμός του ποντιακού ελληνισμού....
Η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού – που από το 1994 αναγνωρίζεται επισήμως από την ελληνική πολιτεία με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου, ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου – αναφέρεται στα βίαια, μαζικά, φονικά γεγονότα, της δεύτερης και των αρχών της τρίτης δεκαετίας του 20αι., που έλαβαν χώρα στην καταρρέουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, μέχρι τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Τα γεγονότα αυτά πυροδοτήθηκαν από την σταδιακά αυξανόμενη ανάδυση και εντεινόμενη επίδραση του τουρκικού εθνικισμού, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα την φυσική εξόντωση, τον αφανισμό, τον εκτοπισμό, την εκρίζωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου από τις πατρογονικές τους εστίες.
Η ανάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους το 1908 στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη θεωρείται η απαρχή του για τους «συστηματικούς» και «οργανωμένους» – όπως υποστηρίζουν σύγχρονοι ιστορικοί και ερευνητές – διωγμούς, εξαντλητικές πορείες εξόντωσης, εγκλεισμούς σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, λεηλασίες, βιαιότητες, σε βάρος όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Όπως επισημαίνουν, οι ίδιοι, οι ωμότητες αυτές πραγματοποιήθηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους και σε διάφορες φάσεις, μέσα στη δεκαετία 1913-1923 και μέσα σε εμπόλεμες συνθήκες, αλλά και σε ειρηνικά μεσοδιαστήματα, στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Σημαία της Ποντιακής Δημοκρατίας, κατά την περίοδο προσπάθειας αυτονόμησης της περιοχής από την Οθωμανική Αυτοκρατορία
Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν. Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει:
«Οι ¨Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, σε ήταν περίπου 2 με 2.2 εκατομμύρια. Στο χώρο του Πόντου ήταν περίπου 450.000. Στην επίσημη απογραφή του 1928 καταμετρήθηκαν, ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, επισήμως, 1.2 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ελλήνων που χάθηκαν στην περίοδο 1914-22, αυτών που αγνοείται η τύχη τους, είναι της τάξης των 700.000- 800.000, σε όλη την έκταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας».
Πέρα από το ελληνικό κράτος, ο διωγμός των Ποντίων αναγνωρίζεται επισήμως ως γενοκτονία από την Κύπρο, την Αρμενία, την Σουηδία, ορισμένες ομοσπονδιακές δημοκρατίες της Ρωσίας οκτώ πολιτείες των ΗΠΑ τη βουλή της πολιτείας της Νότιας Αυστραλίας, την Αυστρία, την Ολλανδία, και από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.
Το επίσημο τουρκικό κράτος, που διαδέχθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρνείται ότι διαπράχθηκε «γενοκτονία»: ο όρος διατυπώθηκε και ενσωματώθηκε στο διεθνές δίκαιο το 1948 από τον Πολωνό Ράφαελ Λέμκιν, με σκοπό τη νομική περιγραφή «μαζικών εγκλημάτων» από κυρίαρχες εξουσίες, με προσχεδιασμό, οργάνωση, συστηματικότητα και με σκοπό «τη μεθοδευμένη εξολόθρευση, ολική, ή μερική» διαφόρων «εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών, ή άλλων μειονοτήτων» και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ενός ευρύτερου επιστημονικού διαλόγου και κοινωνικού προβληματισμού.
Τα δραματικά πολιτικά γεγονότα που οδήγησαν στην σφαγή και τον ξεριζωμό των Ποντίων
Ο Θεοδόσης Κυριακίδης, διδάκτωρ ιστορίας, επιστημονικός συνεργάτης στην Έδρα Ποντιακών Σπουδών του ΑΠΘ, αναφέρει:
«Μετά την γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, όπου οι σφαγές ξεσήκωσαν τότε την κοινή γνώμη – η ελίτ των Νεότουρκων οργανώνει την εξόντωση, μέσω των εκτοπισμών, των Ποντίων. Το αντάρτικο στον Πόντο δημιουργείται εκείνη την περίοδο, ως προσπάθεια αυτοάμυνας, διαφύλαξης της ζωής τους.
Πόντιοι αντάρτες
Ο διοικητής της Τεσκιλάτ Μαχρουσά, – αφού έχουν εξοντωθεί οι Αρμένιοι – φτάνει το φθινόπωρο του 1916 στον Πόντο και ξεκινούν οι συστηματικές σφαγές, εκτοπίσεις, δολοφονίες και διώξεις, που αρχίζουν από το φθινόπωρο του 1916 και εξελίσσονται με σφοδρότητα μέχρι το καλοκαίρι του 1917.
Από τον Απρίλιο του 1916 μέχρι το Φεβρουάριο του 1918 η περιοχή της Τραπεζούντας και ο ανατολικός πόντος καταλαμβάνεται από το ρωσικό στρατό. Στις 15 Μαΐου του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ αναχωρεί από την Κωνσταντινούπολη και στις 19 Μαΐου φτάνει στην Αμισό, στη Σαμψούντα, με αποστολή να ειρηνεύσει την περιοχή από τη δράση ένοπλων συμμοριών. Αυτονομείται από την Υψηλή Πύλη και κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Δέκα μέρες μετά την άφιξη του, στις 29 Μαΐου συναντιέται στη Χάμσα με τον Τοπάλ Οσμάν, τον τοπικό αρχηγό μουσουλμανικών συμμοριών, ο οποίος δρα κυρίως στις περιοχές γύρω από Τραπεζούντα και στον ανατολικό Πόντο.
Ο ίδιος ο Κεμάλ καταφέρνει να συσπειρώσει τα απομεινάρια των τούρκων ατάκτων στο εσωτερικό της Ανατολίας. Ισχυροποιείται το 1921 με τις υπογραφές συνθηκών με τους συμμάχους μας κατά τον Α’ΠΠ και αργότερα και με τους μπολσεβίκους. Από το τέλος του 1921 μέχρι το Μάιο του 1922 έχουμε το δεύτερο μεγάλο κύμα των σφαγών στον Πόντο.
Το Χρονικό της Γενοκτονίας
1908: Κίνημα των Νεότουρκων στην οθωμανική Θεσσαλονίκη. Οι εθνικιστές ηγέτες (Κεμάλ – Ενβέρ – Ταλάτ) υποσκελίζουν το σουλτάνο Αμπτούλ Χαμίτ και αναλαμβάνουν τον πολιτικό έλεγχο της αυτοκρατορίας.
1910. Αυταρχικά, κατασταλτικά μέτρα κατά των χριστιανικών κοινοτήτων της αυτοκρατορίας.
1911: Σε συνέδριο του «Κομιτάτου Ένωση και Πρόοδος» των Νεότουρκων κυριαρχεί το σύνθημα: «Η Τουρκία στους Τούρκους».
1913 : Οργανώνεται από τους Νεότουρκους το «Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών» και ιδρύεται η μυστική υπηρεσία (Teskilat i-mahsusa)
1914. Έναρξη του Α’ ΠΠ. Οι πρώτες μαζικές διώξεις κατά Ελλήνων στην Ανατολική Θράκη. Πογκρόμ στη Δυτική Μικρά Ασία και η σφαγή της Φώκαιας. Ρωσοτουρκικός Πόλεμος. Έξαρση του τουρκικού εθνικισμού, συσπείρωση του μουσουλμανικού στοιχείου.
1915 : Καλούνται στην Κωνσταντινούπολη και εξοντώνονται οι πρόκριτοι των Αρμενίων. Η Γενοκτονία των Αρμενίων ολοκληρώνεται σε λίγους μήνες.
1916 – 1917 : Πορείες «θανάτου» στο εσωτερικό της Ανατολίας από τον οθωμανικό δυτικό Πόντο (Σαμψούντα, Μπάφρα, κ.α) και απώλειες χιλιάδων χριστιανών – αντρών, γυναικών και παιδιών – από τις κακουχίες, το κρύο και την πείνα. Τάγματα καταναγκαστικής εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού). Ο ανατολικός Πόντος υπό ρωσική κυριαρχία. Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και λήξη ρωσοτουρκικού πολέμου.
1918 : Λήξη Α’ ΠΠ. Η ηγεσία των Νεότουρκων παραδίδεται στους συμμάχους της Αντάντ. Αποχώρηση Ρώσων από τον ανατολικό Πόντο και τον Καύκασο.
1919 : Αποβίβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Αναχώρηση από Κωνσταντινούπολη στις 15 Μαΐου και άφιξη στις 19 Μαΐου του Μουσταφά Κεμάλ Πασά στη Σαμψούντα, με αποστολή την «ειρήνευση» από τη δράση ομάδων ατάκτων. Αυτονόμηση του από την Υψηλή Πύλη και συνάντηση του στη Χάμσα, στις 29 Μαΐου, με τον Τοπάλ Οσμάν.
1920: Συνθήκη των Σεβρών. Ανατολική Θράκη και Σαντζάκι της Σμύρνης υπό όρους, σε ελληνικό έλεγχο, ο Πόντος εξαιρείται των ρυθμίσεων.
1920-1922 : Από την περιοχή της Βιθυνίας ξεκινούν σε όλο τον Πόντο σφαγές, λεηλασίες, καταστροφή χριστιανικών χωριών από παρακρατικές νεοτουρκικές ομάδες. Δεκάδες χιλιάδες Πόντιοι και Αρμένιοι φεύγουν να σωθούν προς τη Σοβιετική Αρμενία και προς τους υπό γαλλικό έλεγχο Συρία και Λίβανο.
1922 : Μικρασιατική καταστροφή. Ο ελληνικός στρατός ηττάται στον Σαγγάριο, φλέγεται η Σμύρνη.
1923 : Συνθήκη της Λωζάννης. Ανταλλαγή πληθυσμών, προσφυγιά.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ, Wikipedia
https://www.kathimerini.gr/society/1024761/ekato-chronia-apo-tin-genoktonia-ton-pontion-i-sfagi-kai-o-xerizomos-toy-pontiakoy-ellinismoy/
Η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού – που από το 1994 αναγνωρίζεται επισήμως από την ελληνική πολιτεία με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου, ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου – αναφέρεται στα βίαια, μαζικά, φονικά γεγονότα, της δεύτερης και των αρχών της τρίτης δεκαετίας του 20αι., που έλαβαν χώρα στην καταρρέουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, μέχρι τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Τα γεγονότα αυτά πυροδοτήθηκαν από την σταδιακά αυξανόμενη ανάδυση και εντεινόμενη επίδραση του τουρκικού εθνικισμού, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα την φυσική εξόντωση, τον αφανισμό, τον εκτοπισμό, την εκρίζωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου από τις πατρογονικές τους εστίες.
Η ανάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους το 1908 στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη θεωρείται η απαρχή του για τους «συστηματικούς» και «οργανωμένους» – όπως υποστηρίζουν σύγχρονοι ιστορικοί και ερευνητές – διωγμούς, εξαντλητικές πορείες εξόντωσης, εγκλεισμούς σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, λεηλασίες, βιαιότητες, σε βάρος όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Όπως επισημαίνουν, οι ίδιοι, οι ωμότητες αυτές πραγματοποιήθηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους και σε διάφορες φάσεις, μέσα στη δεκαετία 1913-1923 και μέσα σε εμπόλεμες συνθήκες, αλλά και σε ειρηνικά μεσοδιαστήματα, στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Σημαία της Ποντιακής Δημοκρατίας, κατά την περίοδο προσπάθειας αυτονόμησης της περιοχής από την Οθωμανική Αυτοκρατορία
Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν. Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει:
«Οι ¨Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, σε ήταν περίπου 2 με 2.2 εκατομμύρια. Στο χώρο του Πόντου ήταν περίπου 450.000. Στην επίσημη απογραφή του 1928 καταμετρήθηκαν, ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, επισήμως, 1.2 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ελλήνων που χάθηκαν στην περίοδο 1914-22, αυτών που αγνοείται η τύχη τους, είναι της τάξης των 700.000- 800.000, σε όλη την έκταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας».
Πέρα από το ελληνικό κράτος, ο διωγμός των Ποντίων αναγνωρίζεται επισήμως ως γενοκτονία από την Κύπρο, την Αρμενία, την Σουηδία, ορισμένες ομοσπονδιακές δημοκρατίες της Ρωσίας οκτώ πολιτείες των ΗΠΑ τη βουλή της πολιτείας της Νότιας Αυστραλίας, την Αυστρία, την Ολλανδία, και από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.
Το επίσημο τουρκικό κράτος, που διαδέχθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρνείται ότι διαπράχθηκε «γενοκτονία»: ο όρος διατυπώθηκε και ενσωματώθηκε στο διεθνές δίκαιο το 1948 από τον Πολωνό Ράφαελ Λέμκιν, με σκοπό τη νομική περιγραφή «μαζικών εγκλημάτων» από κυρίαρχες εξουσίες, με προσχεδιασμό, οργάνωση, συστηματικότητα και με σκοπό «τη μεθοδευμένη εξολόθρευση, ολική, ή μερική» διαφόρων «εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών, ή άλλων μειονοτήτων» και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ενός ευρύτερου επιστημονικού διαλόγου και κοινωνικού προβληματισμού.
Τα δραματικά πολιτικά γεγονότα που οδήγησαν στην σφαγή και τον ξεριζωμό των Ποντίων
Ο Θεοδόσης Κυριακίδης, διδάκτωρ ιστορίας, επιστημονικός συνεργάτης στην Έδρα Ποντιακών Σπουδών του ΑΠΘ, αναφέρει:
«Μετά την γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, όπου οι σφαγές ξεσήκωσαν τότε την κοινή γνώμη – η ελίτ των Νεότουρκων οργανώνει την εξόντωση, μέσω των εκτοπισμών, των Ποντίων. Το αντάρτικο στον Πόντο δημιουργείται εκείνη την περίοδο, ως προσπάθεια αυτοάμυνας, διαφύλαξης της ζωής τους.
Πόντιοι αντάρτες
Ο διοικητής της Τεσκιλάτ Μαχρουσά, – αφού έχουν εξοντωθεί οι Αρμένιοι – φτάνει το φθινόπωρο του 1916 στον Πόντο και ξεκινούν οι συστηματικές σφαγές, εκτοπίσεις, δολοφονίες και διώξεις, που αρχίζουν από το φθινόπωρο του 1916 και εξελίσσονται με σφοδρότητα μέχρι το καλοκαίρι του 1917.
Από τον Απρίλιο του 1916 μέχρι το Φεβρουάριο του 1918 η περιοχή της Τραπεζούντας και ο ανατολικός πόντος καταλαμβάνεται από το ρωσικό στρατό. Στις 15 Μαΐου του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ αναχωρεί από την Κωνσταντινούπολη και στις 19 Μαΐου φτάνει στην Αμισό, στη Σαμψούντα, με αποστολή να ειρηνεύσει την περιοχή από τη δράση ένοπλων συμμοριών. Αυτονομείται από την Υψηλή Πύλη και κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Δέκα μέρες μετά την άφιξη του, στις 29 Μαΐου συναντιέται στη Χάμσα με τον Τοπάλ Οσμάν, τον τοπικό αρχηγό μουσουλμανικών συμμοριών, ο οποίος δρα κυρίως στις περιοχές γύρω από Τραπεζούντα και στον ανατολικό Πόντο.
Ο ίδιος ο Κεμάλ καταφέρνει να συσπειρώσει τα απομεινάρια των τούρκων ατάκτων στο εσωτερικό της Ανατολίας. Ισχυροποιείται το 1921 με τις υπογραφές συνθηκών με τους συμμάχους μας κατά τον Α’ΠΠ και αργότερα και με τους μπολσεβίκους. Από το τέλος του 1921 μέχρι το Μάιο του 1922 έχουμε το δεύτερο μεγάλο κύμα των σφαγών στον Πόντο.
Το Χρονικό της Γενοκτονίας
1908: Κίνημα των Νεότουρκων στην οθωμανική Θεσσαλονίκη. Οι εθνικιστές ηγέτες (Κεμάλ – Ενβέρ – Ταλάτ) υποσκελίζουν το σουλτάνο Αμπτούλ Χαμίτ και αναλαμβάνουν τον πολιτικό έλεγχο της αυτοκρατορίας.
1910. Αυταρχικά, κατασταλτικά μέτρα κατά των χριστιανικών κοινοτήτων της αυτοκρατορίας.
1911: Σε συνέδριο του «Κομιτάτου Ένωση και Πρόοδος» των Νεότουρκων κυριαρχεί το σύνθημα: «Η Τουρκία στους Τούρκους».
1913 : Οργανώνεται από τους Νεότουρκους το «Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών» και ιδρύεται η μυστική υπηρεσία (Teskilat i-mahsusa)
1914. Έναρξη του Α’ ΠΠ. Οι πρώτες μαζικές διώξεις κατά Ελλήνων στην Ανατολική Θράκη. Πογκρόμ στη Δυτική Μικρά Ασία και η σφαγή της Φώκαιας. Ρωσοτουρκικός Πόλεμος. Έξαρση του τουρκικού εθνικισμού, συσπείρωση του μουσουλμανικού στοιχείου.
1915 : Καλούνται στην Κωνσταντινούπολη και εξοντώνονται οι πρόκριτοι των Αρμενίων. Η Γενοκτονία των Αρμενίων ολοκληρώνεται σε λίγους μήνες.
1916 – 1917 : Πορείες «θανάτου» στο εσωτερικό της Ανατολίας από τον οθωμανικό δυτικό Πόντο (Σαμψούντα, Μπάφρα, κ.α) και απώλειες χιλιάδων χριστιανών – αντρών, γυναικών και παιδιών – από τις κακουχίες, το κρύο και την πείνα. Τάγματα καταναγκαστικής εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού). Ο ανατολικός Πόντος υπό ρωσική κυριαρχία. Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και λήξη ρωσοτουρκικού πολέμου.
1918 : Λήξη Α’ ΠΠ. Η ηγεσία των Νεότουρκων παραδίδεται στους συμμάχους της Αντάντ. Αποχώρηση Ρώσων από τον ανατολικό Πόντο και τον Καύκασο.
1919 : Αποβίβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Αναχώρηση από Κωνσταντινούπολη στις 15 Μαΐου και άφιξη στις 19 Μαΐου του Μουσταφά Κεμάλ Πασά στη Σαμψούντα, με αποστολή την «ειρήνευση» από τη δράση ομάδων ατάκτων. Αυτονόμηση του από την Υψηλή Πύλη και συνάντηση του στη Χάμσα, στις 29 Μαΐου, με τον Τοπάλ Οσμάν.
1920: Συνθήκη των Σεβρών. Ανατολική Θράκη και Σαντζάκι της Σμύρνης υπό όρους, σε ελληνικό έλεγχο, ο Πόντος εξαιρείται των ρυθμίσεων.
1920-1922 : Από την περιοχή της Βιθυνίας ξεκινούν σε όλο τον Πόντο σφαγές, λεηλασίες, καταστροφή χριστιανικών χωριών από παρακρατικές νεοτουρκικές ομάδες. Δεκάδες χιλιάδες Πόντιοι και Αρμένιοι φεύγουν να σωθούν προς τη Σοβιετική Αρμενία και προς τους υπό γαλλικό έλεγχο Συρία και Λίβανο.
1922 : Μικρασιατική καταστροφή. Ο ελληνικός στρατός ηττάται στον Σαγγάριο, φλέγεται η Σμύρνη.
1923 : Συνθήκη της Λωζάννης. Ανταλλαγή πληθυσμών, προσφυγιά.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ, Wikipedia
https://www.kathimerini.gr/society/1024761/ekato-chronia-apo-tin-genoktonia-ton-pontion-i-sfagi-kai-o-xerizomos-toy-pontiakoy-ellinismoy/
3
Ιστορία του Ελληνισμού / Η Γενοκτονία των Ποντίων
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Μαΐου 17, 2021, 12:28:40 μμ »Η Γενοκτονία των Ποντίων
Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους.
Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/140
© SanSimera.gr
Ντοκιμαντέρ: "Η Γενοκτονία των Ποντίων" https://youtu.be/BLbGinkbsdM
Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους.
Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/140
© SanSimera.gr
Ντοκιμαντέρ: "Η Γενοκτονία των Ποντίων" https://youtu.be/BLbGinkbsdM
4
Ο υπήκοος "Ραγιάς" στην σύγχρονη Ελλάδα / «H επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας στερείται συνταγματικής νομιμότητας»
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Μαρτίου 27, 2020, 05:11:32 μμ »«H επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας στερείται συνταγματικής νομιμότητας»
23.03.2020
Χαράλαμπος Κουρουνδής
Διδάκτορας Νομικής ΑΠΘ, μέλος ΔΣ Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, πρόεδρος της Επιτροπής δημοκρατικών θεσμών και λειτουργίας του πολιτεύματος ΔΣΘ
Η επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας που ανακοινώθηκε σήμερα με το διάγγελμα του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στερείται συνταγματικού ερείσματος. Το εν λόγω μέτρο φαίνεται ότι θα εμφανιστεί νομικά ως υλοποίηση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που εκδόθηκε για την αντιμετώπιση του κορoνοϊού. Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου όμως αποτελούν ουσιαστικούς νόμους, οι οποίοι δεν είναι δυνατό να παραβιάσουν το Σύνταγμα ανατρέποντας την ιεραρχία των κανόνων δικαίου. Η ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης στην ελληνική επικράτεια, δηλαδή η λεγόμενη stricto sensu προσωπική ελευθερία, κατοχυρώνεται στο άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος.
Ως τέτοια, πρόκειται για μια ελευθερία που δεν είναι δυνατό να ανασταλεί ούτε κατά την κήρυξη πολιορκίας σύμφωνα με το άρθρο 48 του Συντάγματος, η οποία βέβαια προβλέπεται ούτως ή άλλως με την κήρυξή της από τη Βουλή μόνο σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης ή εκδήλωσης ένοπλου κινήματος για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Εάν είχε κηρυχθεί κατάσταση πολιορκίας θα αιρόταν απλώς η απαγόρευση λήψης ατομικών διοικητικών μέτρων περιορισμού της εν λόγω ελευθερίας με βάση το άρθρο 5 παρ. 4. Στο διάγγελμά του, ο πρωθυπουργός αιτιολόγησε το μέτρο με βάση την ανάγκη κρατικής παρέμβασης «όταν η άσκηση της ατομικής ελευθερίας υπερβαίνει τον συνταγματικό της σκοπό και απειλεί την κοινωνία».
Η άποψη αυτή δεν ανταποκρίνεται στις συνταγματικές προβλέψεις, καθώς η συγκεκριμένη ελευθερία δεν έχει ορισμένο συνταγματικό σκοπό όπως άλλα συνταγματικά δικαιώματα, πχ το δικαίωμα της απεργίας. Η φρασεολογία που χρησιμοποίησε ο Κ. Μητσοτάκης παραπέμπει στην καταχρηστική άσκηση δικαιώματος, η οποία όμως δεν μπορεί σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα να επιβάλλεται μέσω μιας προληπτικής συνολικής απαγόρευσης οποιουδήποτε δικαιώματος.
Σημαίνουν όλα αυτά ότι η ελευθερία κίνησης είναι απεριόριστη; Όχι βέβαια, όπως και κανένα από τα συνταγματικά αναγνωρισμένα δικαιώματα. Οι περιορισμοί τους όμως οφείλουν να μην πλήττουν τον πυρήνα τους. Και τούτο ακριβώς είναι που συμβαίνει στην περίπτωσή μας: ενώ η ελευθερία ήταν ο κανόνας και ο περιορισμός η εξαίρεση, πλέον η ελευθερία γίνεται η εξαίρεση και ο περιορισμός ο κανόνας.
Επιπλέον, μέσω της καθολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας θίγονται βεβαίως και άλλα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως η συνδικαλιστική ελευθερία, η ελευθερία της συνάθροισης (που μπορεί να περιοριστεί με συνταγματικά θεμιτό τρόπο με βάση τις προβλέψεις του άρθρου 11 παρ. 2) και πολλά άλλα των οποίων η άσκηση προϋποθέτει την κυκλοφορία των ανθρώπων. Σημειωτέον μάλιστα ότι το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος ανήκει στον σκληρό πυρήνα των μη αναθεωρήσιμων διατάξεων με βάση το άρθρο 110 του Συντάγματος.
Όλα αυτά ίσως φαίνονται υπερβολικά τυπολατρικά και τετριμμένα απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση φονικής πανδημίας. Ίσως αυτό ήθελε να υπογραμμίσει ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνοντας σχεδόν αυτολεξεί τη διατύπωση του κοινωνικού δικαιώματος στην υγεία («το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών», αρ. 21 παρ. 3 του Συντάγματος).
Όμως η επίκληση ενός συνταγματικού δικαιώματος δεν αρκεί για να θίξει τον πυρήνα ενός άλλου. Από την άλλη πλευρά, η επίκληση καθ’ εαυτή είναι σημαντική στο επίπεδο της ουσιαστικής νομιμοποίησης αυτού του τόσο δραστικού μέτρου. Σ’ αυτό το σημείο, η επιλογή του Κ. Μητσοτάκη όχι απλώς δεν καλύπτεται αλλά φαίνεται ακόμα πιο έωλη, καθώς οι κυβερνητικές επιλογές ως τώρα δεν δικαιολογούν ένα μέτρο τόσο «ριζοσπαστικό». Εάν είναι πρόσφορο, κατάλληλο και αναγκαίο μέτρο για την καταπολέμηση της πανδημίας η καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, τότε πώς την ίδια στιγμή η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει στην επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, στη διαμόρφωση επιπλέον κλινών ΜΕΘ και σε άμεσες μαζικές προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, σε μέτρα δηλαδή που αφορούν άμεσα τη μάχη κατά του κορoνοϊού;
Οι πολίτες καλούνται να παραμείνουν στο σπίτι υποχρεωτικά, αλλά δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα για την αναστολή των λογαριασμών τηλεφώνου, ρεύματος και νερού ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς οι οικονομικά ασθενέστεροι. Επιπλέον, δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για χώρους όπου δεκάδες και εκατοντάδες άνθρωποι στοιβάζονται χωρίς κανένα μέτρο, όπως τα camps των προσφύγων ή οι φυλακές.
Με αυτά τα δεδομένα, η επιβολή συνολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας εκτός από συνταγματικής νομιμότητας στερείται και ουσιαστικής νομιμοποίησης. Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν προφανώς την αναγκαιότητα περιορισμού των μετακινήσεών μας ώστε να καθυστερήσουμε τη διασπορά του ιού. Όμως αυτό, όπως αναφέρθηκε και στο πρωθυπουργικό διάγγελμα, «τηρείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών».
Αυτή η συντριπτική πλειοψηφία έχει κάθε δικαίωμα λοιπόν, να ζητά από τον πρωθυπουργό δραστικά μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας και να αντιμετωπίζει με μεγάλη επιφύλαξη τον αντισυνταγματικό περιορισμό των δικαιωμάτων της.
Η υπουργική απόφαση
Η υπουργική απόφαση που εκδόθηκε από τους υπουργούς Προστασίας του Πολίτη, Υγείας και Εσωτερικών (ΦΕΚ 986, τ. Β΄) επιβεβαιώνει τα παραπάνω αναφορικά με την έλλειψη συνταγματικού ερείσματος του μέτρου. Ειδικότερα, η υπουργική απόφαση αναφέρει «το άρθρο 5 του Συντάγματος, ιδίως δε την ερμηνευτική δήλωση αυτού».
Η εν λόγω ερμηνευτική δήλωση εξαιρεί από την απαγόρευση ατομικών διοικητικών μέτρων της παραγράφου 4 τη «λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών, όπως νόμος ορίζει». Η λήψη τέτοιων μέτρων συνίσταται - όπως γράφει ο καθηγητής Π. Δαγτόγλου (Ατομικά δικαιώματα, δ΄ εκδ., 2012, σελ. 293) σε περιορισμούς στην ελευθερία κίνησης προσώπων για τα οποία υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι πάσχουν από λοιμώδη ή μεταδοτική ασθένεια.
Δεν είναι δυνατό να υπαχθεί σε αυτήν την περίπτωση ο γενικός περιορισμός της κυκλοφορίας – δεν είναι ατομικό διοικητικό μέτρο. Ο γενικός περιορισμός αφορά την ελευθερία κίνησης της παρ. 3 για την οποία ο Δαγτόγλου (ό.π., σελ. 296) γράφει κατηγορηματικά ότι «από την ίδια την έννοια της ελευθερίας προκύπτει ότι η άσκησή της δεν εξαρτάται από κρατική άδεια. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση ή εγκατάσταση προσώπου εντός της χώρας.
Αντισυνταγματική θα ήταν και η επιβολή υποχρεώσεως δηλώσεως (αναγγελίας, γνωστοποιήσεως) κάθε κινήσεως, γιατί θα κατέληγε στην πράξη σε τέτοια συρρίκνωση και εξασθένηση του δικαιώματος, ώστε θα έθιγε τον ίδιο τον πυρήνα μιας ελευθερίας που το Σύνταγμα διακηρύσσει ως απαραβίαστη».
Εξίσου κατηγορηματικός ήταν και ο κορυφαίος Ελληνας συνταγματολόγος της μεταπολεμικής περιόδου Αριστόβουλος Μάνεσης (Ατομικές ελευθερίες, δ’ εκδ. 1982, σελ. 134), όταν έγραφε ότι «η εν γένει διακίνηση και κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας μπορεί να ρυθμισθεί ή και περιορισθεί με νόμο ή βάσει νόμου. Βασικά όμως είναι ελεύθερη: δεν υπόκειται σε απαγορεύσεις ούτε εξαρτάται από σχετική άδεια ούτε απαιτείται, έστω, υποβολή σχετικής δήλωσης (γνωστοποίησης) προς τις αρχές εκ μέρους πολιτών […] τέτοιοι έντονοι και εκτεταμένοι περιορισμοί αναιρούν την ουσία του συγκεκριμένου ατομικού δικαιώματος και αντιβαίνουν προς το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος».
Αντίστοιχη είναι η άποψη και του καθηγητή Χρυσόγονου (Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, γ΄ εκδ. 2006, σελ. 218) που προσδιορίζει τα ατομικά διοικητικά μέτρα ως έκδοση ατομικών πράξεων περιοριστικών της ελευθερίας κίνησης και υπογραμμίζει ότι «ο νομοθέτης οφείλει να ορίσει ο ίδιος κατά τρόπο γενικό αλλά ορισμένο, σαφή και αντικειμενικό τις προϋποθέσεις, έτσι ώστε η έκδοση των οικείων ατομικών πράξεων επιβολής του περιοριστικού μέτρου να γίνεταιο από το διοικητικό όργανο κατά δέσμια αρμοδιότητα και μετά από πλή διαπίστωση της συνδρομής τους». Με απλά λόγια, τα ατομικά διοικητικά μέτρα δεν είναι δυνατό να εξισωθούν με έναν γενικό και καθολικό περιορισμό που αφορά όλους τους ανθρώπους σε όλη την επικράτεια.
Οι παραπάνω τοποθετήσεις της συνταγματικής επιστήμης έχουν το πλεονέκτημα να μην είναι δυνατό να χαρακτηριστούν «ύποπτες» για φιλοκυβερνητική ή αντικυβερνητική μεροληψία αφού διατυπώθηκαν σε ανύποπτο χρόνο. Περαιτέρω, και τούτο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, ο γενικός περιορισμός της κυκλοφορίας αναστέλλει στην πράξη και άλλα συνταγματικά δικαιώματα. Παράδειγμα: στις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε λειτουργία θα μπορέσει να εισέλθει ένας συνδικαλιστής που θα τον καλέσει εργαζόμενος του χώρου για να καταγγείλει την παραβίαση των υγειονομικών μέτρων ή όποια άλλη εργοδοτική αυθαιρεσία; Πώς θα μετακινηθεί μέχρι εκεί εφόσον δεν υπάρχει το αντίστοιχο «κουτάκι»;
Έχει διατυπωθεί επίσης η άποψη ότι το κρίσιμο στην περίπτωση αυτής της απαγόρευσης κυκλοφορίας είναι ο έλεγχός της σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας. Σ’ αυτό το επίπεδο, θα συμφωνήσω με την καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου Λίνα Παπαδοπούλου: η καταλληλότητα του συγκεκριμένου μέτρου είναι μάλλον μηδενική.
Το αστείο (αν δεν ζούσαμε τόσο κρίσιμες στιγμές) θέαμα αστυνομικών να βάζουν ανθρώπους που έβγαζαν βόλτα το σκύλο τους να υπογράφουν επί τόπου υπεύθυνες δηλώσεις δεν έχει καμία σχέση με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Προκαλεί ένα γραφειοκρατικό αλαλούμ, ταλαιπωρεί την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που, όπως τόνισε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του, δεν προβαίνουν σε άσκοπες μετακινήσεις και δεν θίγει τους ασυνειδήτους αφού τους βάζει απλώς στον κόπο να υπογράψουν μια υπεύθυνη δήλωση ότι πηγαίνουν βόλτα.
Το δημόσιο που χρειάζεται ενίσχυση αυτή τη στιγμή είναι το σύστημα υγείας, με περισσότερους γιατρούς, νοσηλευτές, υγειονομικό υλικό, όχι η Αστυνομία. Όσοι και όσες αποφεύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις θα συνεχίσουμε να το κάνουμε για να προστατεύσουμε την υγεία μας, την υγεία των αγαπημένων μας προσώπων και όλων των συνανθρώπων μας. Όπως θα συνεχίσουμε και να διεκδικούμε από το κράτος και την κυβέρνηση να μετράνε περισσότερους αναπνευστήρες και μάσκες, όχι υπεύθυνες δηλώσεις.
23.03.2020
Χαράλαμπος Κουρουνδής
Διδάκτορας Νομικής ΑΠΘ, μέλος ΔΣ Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, πρόεδρος της Επιτροπής δημοκρατικών θεσμών και λειτουργίας του πολιτεύματος ΔΣΘ
Η επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας που ανακοινώθηκε σήμερα με το διάγγελμα του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στερείται συνταγματικού ερείσματος. Το εν λόγω μέτρο φαίνεται ότι θα εμφανιστεί νομικά ως υλοποίηση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που εκδόθηκε για την αντιμετώπιση του κορoνοϊού. Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου όμως αποτελούν ουσιαστικούς νόμους, οι οποίοι δεν είναι δυνατό να παραβιάσουν το Σύνταγμα ανατρέποντας την ιεραρχία των κανόνων δικαίου. Η ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης στην ελληνική επικράτεια, δηλαδή η λεγόμενη stricto sensu προσωπική ελευθερία, κατοχυρώνεται στο άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος.
Ως τέτοια, πρόκειται για μια ελευθερία που δεν είναι δυνατό να ανασταλεί ούτε κατά την κήρυξη πολιορκίας σύμφωνα με το άρθρο 48 του Συντάγματος, η οποία βέβαια προβλέπεται ούτως ή άλλως με την κήρυξή της από τη Βουλή μόνο σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης ή εκδήλωσης ένοπλου κινήματος για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Εάν είχε κηρυχθεί κατάσταση πολιορκίας θα αιρόταν απλώς η απαγόρευση λήψης ατομικών διοικητικών μέτρων περιορισμού της εν λόγω ελευθερίας με βάση το άρθρο 5 παρ. 4. Στο διάγγελμά του, ο πρωθυπουργός αιτιολόγησε το μέτρο με βάση την ανάγκη κρατικής παρέμβασης «όταν η άσκηση της ατομικής ελευθερίας υπερβαίνει τον συνταγματικό της σκοπό και απειλεί την κοινωνία».
Η άποψη αυτή δεν ανταποκρίνεται στις συνταγματικές προβλέψεις, καθώς η συγκεκριμένη ελευθερία δεν έχει ορισμένο συνταγματικό σκοπό όπως άλλα συνταγματικά δικαιώματα, πχ το δικαίωμα της απεργίας. Η φρασεολογία που χρησιμοποίησε ο Κ. Μητσοτάκης παραπέμπει στην καταχρηστική άσκηση δικαιώματος, η οποία όμως δεν μπορεί σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα να επιβάλλεται μέσω μιας προληπτικής συνολικής απαγόρευσης οποιουδήποτε δικαιώματος.
Σημαίνουν όλα αυτά ότι η ελευθερία κίνησης είναι απεριόριστη; Όχι βέβαια, όπως και κανένα από τα συνταγματικά αναγνωρισμένα δικαιώματα. Οι περιορισμοί τους όμως οφείλουν να μην πλήττουν τον πυρήνα τους. Και τούτο ακριβώς είναι που συμβαίνει στην περίπτωσή μας: ενώ η ελευθερία ήταν ο κανόνας και ο περιορισμός η εξαίρεση, πλέον η ελευθερία γίνεται η εξαίρεση και ο περιορισμός ο κανόνας.
Επιπλέον, μέσω της καθολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας θίγονται βεβαίως και άλλα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως η συνδικαλιστική ελευθερία, η ελευθερία της συνάθροισης (που μπορεί να περιοριστεί με συνταγματικά θεμιτό τρόπο με βάση τις προβλέψεις του άρθρου 11 παρ. 2) και πολλά άλλα των οποίων η άσκηση προϋποθέτει την κυκλοφορία των ανθρώπων. Σημειωτέον μάλιστα ότι το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος ανήκει στον σκληρό πυρήνα των μη αναθεωρήσιμων διατάξεων με βάση το άρθρο 110 του Συντάγματος.
Όλα αυτά ίσως φαίνονται υπερβολικά τυπολατρικά και τετριμμένα απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση φονικής πανδημίας. Ίσως αυτό ήθελε να υπογραμμίσει ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνοντας σχεδόν αυτολεξεί τη διατύπωση του κοινωνικού δικαιώματος στην υγεία («το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών», αρ. 21 παρ. 3 του Συντάγματος).
Όμως η επίκληση ενός συνταγματικού δικαιώματος δεν αρκεί για να θίξει τον πυρήνα ενός άλλου. Από την άλλη πλευρά, η επίκληση καθ’ εαυτή είναι σημαντική στο επίπεδο της ουσιαστικής νομιμοποίησης αυτού του τόσο δραστικού μέτρου. Σ’ αυτό το σημείο, η επιλογή του Κ. Μητσοτάκη όχι απλώς δεν καλύπτεται αλλά φαίνεται ακόμα πιο έωλη, καθώς οι κυβερνητικές επιλογές ως τώρα δεν δικαιολογούν ένα μέτρο τόσο «ριζοσπαστικό». Εάν είναι πρόσφορο, κατάλληλο και αναγκαίο μέτρο για την καταπολέμηση της πανδημίας η καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, τότε πώς την ίδια στιγμή η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει στην επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, στη διαμόρφωση επιπλέον κλινών ΜΕΘ και σε άμεσες μαζικές προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, σε μέτρα δηλαδή που αφορούν άμεσα τη μάχη κατά του κορoνοϊού;
Οι πολίτες καλούνται να παραμείνουν στο σπίτι υποχρεωτικά, αλλά δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα για την αναστολή των λογαριασμών τηλεφώνου, ρεύματος και νερού ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς οι οικονομικά ασθενέστεροι. Επιπλέον, δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για χώρους όπου δεκάδες και εκατοντάδες άνθρωποι στοιβάζονται χωρίς κανένα μέτρο, όπως τα camps των προσφύγων ή οι φυλακές.
Με αυτά τα δεδομένα, η επιβολή συνολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας εκτός από συνταγματικής νομιμότητας στερείται και ουσιαστικής νομιμοποίησης. Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν προφανώς την αναγκαιότητα περιορισμού των μετακινήσεών μας ώστε να καθυστερήσουμε τη διασπορά του ιού. Όμως αυτό, όπως αναφέρθηκε και στο πρωθυπουργικό διάγγελμα, «τηρείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών».
Αυτή η συντριπτική πλειοψηφία έχει κάθε δικαίωμα λοιπόν, να ζητά από τον πρωθυπουργό δραστικά μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας και να αντιμετωπίζει με μεγάλη επιφύλαξη τον αντισυνταγματικό περιορισμό των δικαιωμάτων της.
Η υπουργική απόφαση
Η υπουργική απόφαση που εκδόθηκε από τους υπουργούς Προστασίας του Πολίτη, Υγείας και Εσωτερικών (ΦΕΚ 986, τ. Β΄) επιβεβαιώνει τα παραπάνω αναφορικά με την έλλειψη συνταγματικού ερείσματος του μέτρου. Ειδικότερα, η υπουργική απόφαση αναφέρει «το άρθρο 5 του Συντάγματος, ιδίως δε την ερμηνευτική δήλωση αυτού».
Η εν λόγω ερμηνευτική δήλωση εξαιρεί από την απαγόρευση ατομικών διοικητικών μέτρων της παραγράφου 4 τη «λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών, όπως νόμος ορίζει». Η λήψη τέτοιων μέτρων συνίσταται - όπως γράφει ο καθηγητής Π. Δαγτόγλου (Ατομικά δικαιώματα, δ΄ εκδ., 2012, σελ. 293) σε περιορισμούς στην ελευθερία κίνησης προσώπων για τα οποία υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι πάσχουν από λοιμώδη ή μεταδοτική ασθένεια.
Δεν είναι δυνατό να υπαχθεί σε αυτήν την περίπτωση ο γενικός περιορισμός της κυκλοφορίας – δεν είναι ατομικό διοικητικό μέτρο. Ο γενικός περιορισμός αφορά την ελευθερία κίνησης της παρ. 3 για την οποία ο Δαγτόγλου (ό.π., σελ. 296) γράφει κατηγορηματικά ότι «από την ίδια την έννοια της ελευθερίας προκύπτει ότι η άσκησή της δεν εξαρτάται από κρατική άδεια. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση ή εγκατάσταση προσώπου εντός της χώρας.
Αντισυνταγματική θα ήταν και η επιβολή υποχρεώσεως δηλώσεως (αναγγελίας, γνωστοποιήσεως) κάθε κινήσεως, γιατί θα κατέληγε στην πράξη σε τέτοια συρρίκνωση και εξασθένηση του δικαιώματος, ώστε θα έθιγε τον ίδιο τον πυρήνα μιας ελευθερίας που το Σύνταγμα διακηρύσσει ως απαραβίαστη».
Εξίσου κατηγορηματικός ήταν και ο κορυφαίος Ελληνας συνταγματολόγος της μεταπολεμικής περιόδου Αριστόβουλος Μάνεσης (Ατομικές ελευθερίες, δ’ εκδ. 1982, σελ. 134), όταν έγραφε ότι «η εν γένει διακίνηση και κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας μπορεί να ρυθμισθεί ή και περιορισθεί με νόμο ή βάσει νόμου. Βασικά όμως είναι ελεύθερη: δεν υπόκειται σε απαγορεύσεις ούτε εξαρτάται από σχετική άδεια ούτε απαιτείται, έστω, υποβολή σχετικής δήλωσης (γνωστοποίησης) προς τις αρχές εκ μέρους πολιτών […] τέτοιοι έντονοι και εκτεταμένοι περιορισμοί αναιρούν την ουσία του συγκεκριμένου ατομικού δικαιώματος και αντιβαίνουν προς το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος».
Αντίστοιχη είναι η άποψη και του καθηγητή Χρυσόγονου (Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, γ΄ εκδ. 2006, σελ. 218) που προσδιορίζει τα ατομικά διοικητικά μέτρα ως έκδοση ατομικών πράξεων περιοριστικών της ελευθερίας κίνησης και υπογραμμίζει ότι «ο νομοθέτης οφείλει να ορίσει ο ίδιος κατά τρόπο γενικό αλλά ορισμένο, σαφή και αντικειμενικό τις προϋποθέσεις, έτσι ώστε η έκδοση των οικείων ατομικών πράξεων επιβολής του περιοριστικού μέτρου να γίνεταιο από το διοικητικό όργανο κατά δέσμια αρμοδιότητα και μετά από πλή διαπίστωση της συνδρομής τους». Με απλά λόγια, τα ατομικά διοικητικά μέτρα δεν είναι δυνατό να εξισωθούν με έναν γενικό και καθολικό περιορισμό που αφορά όλους τους ανθρώπους σε όλη την επικράτεια.
Οι παραπάνω τοποθετήσεις της συνταγματικής επιστήμης έχουν το πλεονέκτημα να μην είναι δυνατό να χαρακτηριστούν «ύποπτες» για φιλοκυβερνητική ή αντικυβερνητική μεροληψία αφού διατυπώθηκαν σε ανύποπτο χρόνο. Περαιτέρω, και τούτο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, ο γενικός περιορισμός της κυκλοφορίας αναστέλλει στην πράξη και άλλα συνταγματικά δικαιώματα. Παράδειγμα: στις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε λειτουργία θα μπορέσει να εισέλθει ένας συνδικαλιστής που θα τον καλέσει εργαζόμενος του χώρου για να καταγγείλει την παραβίαση των υγειονομικών μέτρων ή όποια άλλη εργοδοτική αυθαιρεσία; Πώς θα μετακινηθεί μέχρι εκεί εφόσον δεν υπάρχει το αντίστοιχο «κουτάκι»;
Έχει διατυπωθεί επίσης η άποψη ότι το κρίσιμο στην περίπτωση αυτής της απαγόρευσης κυκλοφορίας είναι ο έλεγχός της σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας. Σ’ αυτό το επίπεδο, θα συμφωνήσω με την καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου Λίνα Παπαδοπούλου: η καταλληλότητα του συγκεκριμένου μέτρου είναι μάλλον μηδενική.
Το αστείο (αν δεν ζούσαμε τόσο κρίσιμες στιγμές) θέαμα αστυνομικών να βάζουν ανθρώπους που έβγαζαν βόλτα το σκύλο τους να υπογράφουν επί τόπου υπεύθυνες δηλώσεις δεν έχει καμία σχέση με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Προκαλεί ένα γραφειοκρατικό αλαλούμ, ταλαιπωρεί την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που, όπως τόνισε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του, δεν προβαίνουν σε άσκοπες μετακινήσεις και δεν θίγει τους ασυνειδήτους αφού τους βάζει απλώς στον κόπο να υπογράψουν μια υπεύθυνη δήλωση ότι πηγαίνουν βόλτα.
Το δημόσιο που χρειάζεται ενίσχυση αυτή τη στιγμή είναι το σύστημα υγείας, με περισσότερους γιατρούς, νοσηλευτές, υγειονομικό υλικό, όχι η Αστυνομία. Όσοι και όσες αποφεύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις θα συνεχίσουμε να το κάνουμε για να προστατεύσουμε την υγεία μας, την υγεία των αγαπημένων μας προσώπων και όλων των συνανθρώπων μας. Όπως θα συνεχίσουμε και να διεκδικούμε από το κράτος και την κυβέρνηση να μετράνε περισσότερους αναπνευστήρες και μάσκες, όχι υπεύθυνες δηλώσεις.
5
Ο υπήκοος "Ραγιάς" στην σύγχρονη Ελλάδα / Απ: Πανδημία πανικού ίσον αποδημία της λογικής | Του Κλεάνθη Γρίβα
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Μαρτίου 27, 2020, 05:07:48 μμ »6. ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
«Η επιστημονική στάση δεν βρίσκεται στο να συνεχίζεις να πραγματεύεσαι κάτι, δίχως να νοιάζεσαι για το τι συμβαίνει στο αντικείμενο της πραγματείας σου».
Κ. Καστοριάδης
Και τώρα, όλοι στρέφονται στην «επιστήμη». Αλλά, η επιστήμη δεν είναι ένα ουδέτερο εργαλείο από κοινωνική και πολιτική άποψη. Είναι μια ενεργός πολιτική δύναμη στην υπηρεσία της κρατικής εξουσίας που την χρησιμοποιεί. Συνεπώς, στο βαθμό που ενδιαφερόμαστε για τον έλεγχο της κρατικής εξουσίας, δεν μπορούμε παρά να ενδιαφερόμαστε και για τον έλεγχο της επιστημονικής δραστηριότητας που εξυπηρετεί αυτή την εξουσία.
Οι επιστήμονες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν κάποτε ότι είναι αδύνατον να καλύπτουν επ' άπειρον τις πιθανές καταστρεπτικές συνέπειες ορισμένων δραστηριοτήτων τους, καταφεύγοντας διαρκώς στα ιδεολογήματα της δήθεν απολιτικής «καθαρής επιστήμης». Γιατί μια τέτοια επιστήμη δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.
Κάθε επιστημονική δραστηριότητα είναι συγχρόνως και μια πολιτική πράξη. Και, ως τέτοια, κρίνεται απ' αυτούς που εξυπηρετεί. Κι είναι καιρός ν' αρχίσει να κρίνεται ως τέτοια, κι από εκείνους που την υφίστανται.
Στην εποχή μας, με ολοφάνερη την απόλυτη αδυναμία του διαχωρισμού μεταξύ «της ανακάλυψης και της εφαρμογής» ή μεταξύ «της επιστημονικής έρευνας και των ενδεχόμενων τρόπων εκμετάλλευσής της», αυτή καθαυτή η επιστημονική έρευνα μάς αφορά στον ίδιο βαθμό που μας ενδιαφέρουν και οι διάφοροι πιθανοί τρόποι της εκμετάλλευσής της.
Συνεπώς, είναι φυσικό να μας ενδιαφέρουν οι ανομολόγητες σχέσεις μεταξύ πολιτικο-στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών και πανεπιστημιακών ερευνητικών κέντρων, τα «προϊόντα» αυτών των σχέσεων και οι διάφοροι πιθανοί τρόποι χρησιμοποίησής τους.
Σίγουρα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να φωτιστούν αυτές οι σχέσεις, τα προϊόντα και οι τρόποι χρησιμοποίησής τους, εάν ληφθεί υπόψη ότι όλες οι μεγάλες και μεσαίες χώρες του κόσμου διαθέτουν πάνω από 100.000 εργαστήρια βιολογικού πολέμου, ταξινομημένα σε 4 κατηγορίες ασφάλειας (Bio-Safety Laboratories ή BSL-1, BSL-2, BSL-3 και BSL-4), με την ύψιστη κατηγορία (BSL-4) που αφορά τους πλέον επικίνδυνους και θανατηφόρους μικρο-οργανισμούς, αποτελεί «προνόμιο» των μεγάλων δυνάμεων.
Σ’ αυτό το δίκτυο εργαστηρίων (που μετά τη Συνθήκη για την Απαγόρευση των Βιολογικών Όπλων του 1969, άλλαξαν τη στρατιωτική τους στολή με πολιτική ενδυμασία και τις στρατιωτικές τους ονομασίες με πολιτικές) απασχολούνται δεκάδες χιλιάδες «επιστήμονες»-Φρανκεστάιν, που τεμαχίζουν το DNA των ανθρώπων και των μικροοργανισμών και ανασυνδέουν τα κομμάτια του, διακατεχόμενοι από τον «πυρετό του χρυσού και της δόξας».
Κλεάνθης Γρίβας
24 Μαρτίου 2020
6
Ο υπήκοος "Ραγιάς" στην σύγχρονη Ελλάδα / Απ: Πανδημία πανικού ίσον αποδημία της λογικής | Του Κλεάνθη Γρίβα
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Μαρτίου 27, 2020, 05:06:38 μμ »5. Η ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ» ΜΕΛΕΤΩΝ: Δρ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Συγχαρητήρια της zougla.gr για τη δημοσίευση του άρθρου του Γιάννη Ιωαννίδη (John Ioannidis) «Πανδημία κορωναϊού: Είμαστε μπροστά σε ένα φιάσκο;»
https://www.zougla.gr/ygeia/article/pandimia-koronoiou-imaste-mprosta-se-ena-fiasko
Είναι η πρώτη γνήσια επιστημονική (και όχι «επιστημονική») τοποθέτηση μέσα στην καταιγίδα της μαζικής παράνοιας του τρόμου που καλλιεργούν συστηματικά οι έμμισθοι πλασιέ του φόβου και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης και η ομάδα του στο METRICS, ήταν και είναι μια αχτίδα φωτός στην προσπάθεια της αποκάλυψης των στατιστικών της λαθροχειρίας και της απάτης που χαρακτηρίζουν της δήθεν «επιστημονικές μελέτες» που χρηματοδοτεί Big Pharma (για την προώθηση των τοξικών προϊόντων της, μεταξύ των οποίων και τα εμβόλια, που αποτελούν το «Άγιο Δισκοπότηρό» της). Βλ. δύο από τις εκατοντάδες σχετικές εργασίες του:
• Ioannidis JP. Contradicted and initially stronger effects in highly cited clinical research. Journal of American Medical Association - JAMA 2005 Jul 13; 294(2): 218-28.
• Ioannidis JP. Why most published research findings are false. PloS Med 2005 Aug; 2(
: e!24. 7
Ο υπήκοος "Ραγιάς" στην σύγχρονη Ελλάδα / Απ: Πανδημία πανικού ίσον αποδημία της λογικής | Του Κλεάνθη Γρίβα
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Μαρτίου 27, 2020, 05:05:54 μμ »4. Η ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΟΣΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΙΑΤΡΙΚΗ
Όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους, ο όρος «herd immunity» είθισται να αποδίδεται ως «ανοσία του Πληθυσμού» ή «ανοσία της Κοινότητας» και όχι ως «ανοσία της Αγέλης», γιατί, απλούστατα, οι άνθρωποι δεν αποτελούν «αγέλες» και δεν ζουν σε «αγέλες» (ή, μήπως, αποτελούν;).
Ο όρος herd immunity, με την έννοια της φυσικής ανοσίας του «πληθυσμού» ή της «κοινότητας» (και όχι της «αγέλης»), έχει θετικό πρόσημο.
Όπως γράφει ο ιστορικός Richard Evans στο εξαιρετικό έργο του «Η Επιδίωξη της Ισχύος: Η Ευρώπη 1815-1914» (2016, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2018), μια εντυπωσιακή και πρωτότυπη ιστορική σύνθεση που θα έπρεπε να μελετηθεί από καθέναν που ενδιαφέρεται για την αληθινή κατάσταση της Ευρώπης κατά τον 19ο αιώνα:
«Τον 19ο αιώνα η άμεση ιατρική παρέμβαση ελάχιστα εμπόδισε και ακόμη λιγότερο θεράπευσε τις λοιμώδεις νόσους. Η υγειονομική επανάσταση που συντελέστηκε στις ευρωπαϊκές πόλεις το δεύτερο ήμισυ του αιώνα με την παροχή καθαρού νερού και τα σωστά αποχετευτικά συστήματα ήταν εκείνη που βοήθησε να σταματήσει η εξάπλωση της χολέρας και μείωσε τον επιπολασμό του τύφου, του τυφοειδούς πυρετού και παρόμοιων νόσων». (Evans, 466)
«Οι εκστρατείες για τη δημόσια υγεία έλαβαν δεόντως υπόψη τους αυτό το γεγονός, το οποίο σύντομα επιβεβαιώθηκε και για άλλες νόσους, στις οποίες περιλαμβάνονταν κυρίως η διφθερίτιδα, αλλά και η οστρακιά, η μηνιγγίτιδα, η πολιομυελίτιδα και ο τυφοειδής πυρετός, που μπορούσαν να μεταδίδονται με το φρέσκο γάλα ή το νερό. Η εκπαίδευση των ανθρώπων ώστε να τηρούν κανόνες προσωπικής καθαριότητας σε συνδυασμό με μέτρα δημόσιας υγείας, όπως η παροχή καθαρού νερού, ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την πρόληψη ασθενειών αυτού του είδους. Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα ήταν η βαθμιαία εξαφάνιση των μεγάλων επιδημιών που σάρωναν κατά διαστήματα την Ευρώπη». (Evans, 462)
Αυτή η κοινωνικό-υγειονομική (και, όχι ιατρική) επανάσταση σε συνδυασμό με τη σχετική βελτίωση των συνθηκών και των ωραρίων εργασίας, της αμοιβής της εργασίας και της διατροφής (που επιτεύχθηκαν με την δράση των εργαζόμενων), και με την διάδοση ορισμένων κανόνων υγιεινής που άρχισαν να εφαρμόζονται από όλο και περισσότερους ανθρώπους (σε ό,τι αφορά την παρασκευή του φαγητού, το πλύσιμο των χεριών προ του φαγητού, την ατομική υγιεινή κατά την αφόδευση, κλπ.), είναι που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος των ανθρώπων και στη φυσική ανάπτυξη της «ανοσίας του πληθυσμού».
«Κατά τον 19ο αιώνα, σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις δεν υπήρχε καθόλου αντλούμενο ή τρεχούμενο νερό, και οι περισσότερες δεν διέθεταν πόσιμο νερό (στον ποταμό Ρήνο, απ’ όπου έπαιρναν νερό για κάθε χρήση εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μόνο το 50% του συνολικού όγκου του νερού προέρχονταν από φυσικές πηγές ενώ το υπόλοιπο προέρχονταν από τις αποχετεύσεις 1.500.000 ανθρώπων που κατοικούσαν στη λεκάνη απορροής του ποταμού, από τα ανθρώπινα λύματα και τα βιομηχανικά απόβλητα 150 ορυχείων και 100 εργοστασίων…). Υπήρχαν πολύ λίγα αποχωρητήρια που είτε ξεχείλιζαν καθημερινά είτε ήταν πολύ μακριά από εκείνους που χρειάζονταν να τα χρησιμοποιήσουν (Evans, σ. 356)… Οι κατοικίες ήταν ανθυγιεινές, χωρίς εγκαταστάσεις υγιεινής. (σ, 357) Μέχρι το 1914, τα άλογα ήταν παρόντα σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις, σέρνοντας κάρα και άμαξες, λεωφορεία και τραμ… Τη δεκαετία του 1850, από τους δρόμους του Λονδίνου έπρεπε να απομακρύνουν 20.000 τόνους κοπριάς ετησίως, και από τους δρόμους του Βερολίνου 100.000 τόνους ετησίως…» (Evans, 358)
Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, η μετάδοση των ασθενειών, που μέχρι τότε ήταν αυξανόμενη, άρχισε να υποχωρεί κυρίως με την ανάπτυξη των δικτύων υδροδότησης και αποχέτευσης των μεγάλων πόλεων και τη σχετική βελτίωση της κατάστασης του πληθυσμού από εργασιακή, οικονομική, διατροφική και υγειονομική άποψη.
Σ’ αυτή την εξέλιξη, η ιατρική που βρίσκονταν σε πρωτόγονη κατάσταση, δεν έπαιξε κανένα ρόλο:
«Οι γιατροί αγνοούσαν την έννοια της αντισηψίας, δεν έπλεναν τα χέρια τους, δεν αποστείρωναν τα εργαλεία τους, χρησιμοποιούσαν μεταχειρισμένους επιδέσμους χωρίς να τους απολυμαίνουν.
Ο πρώτος γιατρός που αντιλήφθηκε τους κινδύνους των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, ο Ούγγρος Ignaz Semmelweis, διευθυντής της γυναικολογικής κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου της Βιέννης, έσωσε από το θάνατο λόγω επιλόχειου πυρετού, εκατομμύρια γυναίκες, αλλά πλήρωσε με την ζωή του τις ευθύβολες διαπιστώσεις του, που κινητοποίησαν εναντίον του το ιατρικό κατεστημένο της Βιέννης που θεώρησε προσβλητική για τους γιατρούς την άποψη ότι «μπορούσαν να μεταδίδουν νόσους». (Evans, 486-7)
Στον γαλλο-πρωσικό πόλεμο (1870-71), οι Γάλλοι χειρούργοι ακρωτηρίασαν περίπου 13.200 άκρα, με ποσοστό θνησιμότητας 76% των ασθενών. Όλοι οι ακρωτηριασμοί που έγιναν σε ανθρώπους που είχαν τραυματιστεί στην Κομμούνα του Παρισιού (1871), οδήγησαν στον θάνατο… (Evans, 488)
Ο θάνατος ήταν μονίμως παρών. (Evans, 468). Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, «τα νοσοκομεία ήταν τόποι στους οποίους πήγαιναν οι ασθενείς για να πεθάνουν…» (Evans, 488)
Ο Robert Koch, που είχε ανακαλύψει τον βάκιλο του τύφου το 1884, στάλθηκε από το Βερολίνο στο Αμβούργο για να αντιμετωπίσει την επιδημία του τύφου που έπληξε την πόλη. Αντικρύζοντας την κατάσταση των κατοικιών στις φτωχές συνοικίες δίπλα στο λιμάνι, ενθυμούμενος τις βρώμικες κατοικίες που είχε δει στην Αίγυπτο και τις Ινδίες, στράφηκε στην ομάδα του και είπε: «Κύριοι, ξέχασα ότι βρίσκομαι στην Ευρώπη». Στο απόγειο της εποχής του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού ήταν δύσκολο να υπάρχει μια πιο καταδικαστική ετυμηγορία». (Evans, 466)
Σήμερα, η φυσική «ανοσία του πληθυσμού» αποτελεί βασικό «επιχείρημα» όχι για την προώθηση των συνθηκών που την κατέστησαν ισχυρή και αποτελεσματική στο παρελθόν, αλλά για την επέκταση μιας αμφίβολης τεχνητής δήθεν «ανοσίας» μέσω των καταναγκαστικών εμβολιασμών σε ολόκληρο τον πληθυσμό, με την προβολή του (ανεδαφικού και ατεκμηρίωτου) ισχυρισμού ότι «όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των εμβολιασμένων σε μια κοινότητα, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανοσία που διαθέτει έναντι ενός λοιμογόνου παράγοντα».
Αλλά, ο ισχυρισμός αυτός διαψεύδεται καθημερινά από την πραγματικότητα δεδομένου ότι νοσούν όχι μόνο τα πλήρως εμβολιασμένα άτομα αλλά και οι πλήρως εμβολιασμένες κοινότητες: στα σχολεία και τα πανεπιστήμια που δέχονται μόνο πλήρως εμβολιασμένους μαθητές και σπουδαστές και στο στρατό, σημειώνονται συχνά εξάρσεις της νόσου για την οποία έχουν εμβολιαστεί. Γι’ αυτό, οι «ειδικοί» αναγκάζονταν να αναθεωρούν διαρκώς το ποσοστό των ανθρώπων που «πρέπει να εμβολιαστούν», προκειμένου να διασφαλιστεί η περίφημη αλλά (φευ, άπιαστη) τεχνητή «ανοσία της κοινότητας»: έτσι, ξεκίνησαν τοποθετώντας στο 50% το ποσοστό του πληθυσμού που «πρέπει» να καλυφθεί προκειμένου να επιτευχθεί η «ανοσία του πληθυσμού» (herd immunity) και σταδιακά το ανέβασαν στο 95% και, εν συνεχεία, στο 100%, άνευ αποτελέσματος πάντοτε. Κι αυτό, γιατί απλούστατα:
• Η ανοσία από τα εμβόλια διαρκεί δύο χρόνια (στην καλύτερη περίπτωση).
• Οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν τη νόσο.
• Οι εμβολιασμένοι προκαλούν δυσμενέστερη μετάλλαξη των ιών απέναντι στους οποίους ανοσοποιήθηκαν, και τους μεταδίδουν στον πληθυσμό.
8
Ο υπήκοος "Ραγιάς" στην σύγχρονη Ελλάδα / Απ: Πανδημία πανικού ίσον αποδημία της λογικής | Του Κλεάνθη Γρίβα
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Μαρτίου 27, 2020, 04:55:23 μμ »3. ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ και ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
• Έπρεπε να κλείσουν προσωρινά οι χώροι μαζικής συνάθροισης;
Φυσικά, έπρεπε να κλείσουν. Αλλά για να ξανανοίξουν, αφού υποστούν απολύμανση. Γιατί, π.χ., εάν οι μαθητές, ξαναγύριζαν στο ίδιο, ενδεχομένως μολυσματικό περιβάλλον, το κλείσιμο των σχολείων στερείται νοήματος. Κι αυτό ισχύει για όλους τους παρεμφερείς χώρους.
Άραγε, σε πόσα σχολεία, νοσοκομεία, στρατώνες, δημόσιες υπηρεσίες, και στους άλλους χώρους «συνάθροισης» έγιναν απολυμάνσεις; Σίγουρα, αυτό είναι δυσκολότερο από τα εύκολα λογύδρια (και τον απωθητικό αφορισματικό λόγο) των κάθε είδους δημαγωγών.
• Πρέπει να προστατευθεί το Σύστημα Υγείας και οι άνθρωποι που το στελεχώνουν και το λειτουργούν;
Αυτονοήτως, πρέπει να προστατευτεί. Χωρίς να ξεχνάμε ότι αυτός ο θεσμός αποδυναμώνονταν επί δεκαετίες συστηματικά και ανοήτως, από όλες τις κομματικές συμπαρατάξεις που η ενεργητικότητά τους εξαντλούνταν στη προσπάθεια για τη κατάληψη και τη διατήρηση της εξουσίας με τα «δοκιμασμένα» εργαλεία του νεποτισμού, της αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού, της μίζας, της διαφθοράς και των σκανδάλων παντός είδους.
Όμως, για να λειτουργήσει επαρκώς το Σύστημα Υγείας, στην κατάσταση που το έφεραν οι εκάστοτε διαχειριστές του, πρέπει:
(α) να καλυφθεί το ελλείπον ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, ώστε να επανακαθιερωθούν, ανθρωπίνως ανεκτά, ωράρια εργασίας,
(β) να διατεθούν τα υλικά μέσα που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του,
(γ) να πεισθεί ο πληθυσμός ότι δεν έχει δικαίωμα (αντιδρώντας ως τρομοκρατημένος όχλος ή αγέλη) να επιβαρύνει το Σύστημα Υγείας με την παραμικρή ενόχληση, αλλά μόνο όταν υπάρχει σοβαρή ανάγκη.
9
Ο υπήκοος "Ραγιάς" στην σύγχρονη Ελλάδα / Απ: Πανδημία πανικού ίσον αποδημία της λογικής | Του Κλεάνθη Γρίβα
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Μαρτίου 27, 2020, 04:54:26 μμ »2. ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΘΟΓΟΝΩΝ ΙΩΝ
• Φυσικά πρέπει να παίρνεται στα σοβαρά κάθε λοιμώδης νόσος. Απέναντι στους παθογόνους μικροοργανισμούς (ιούς και μικρόβια) διαθέτουμε: (α) το ανοσοποιητικό μας σύστημα, που πρέπει να το ενισχύουμε διαρκώς και (β) ορισμένα εξαρτημένα πολιτιστικά αντανακλαστικά (που καλλιεργούνται στο οικογενειακό και το κοινωνικό περιβάλλον μας ως συμπεριφορές αυτο- και έτερο- σεβασμού, και ως τέτοια δεν χρειάζεται να μας επιβάλλονται από κάποιον επίδοξο «σωτήρα»). Αυτά τα εξαρτημένα πολιτιστικά αντανακλαστικά λειτουργούν προστατευτικά για μας και τους άλλους. Για παράδειγμα, κανένας πολιτισμένος άνθρωπος δεν βήχει χωρίς να καλύπτει το στόμα του, ανεξάρτητα απ’ το εάν υπάρχει ή δεν υπάρχει κάποιος κορωναϊός.
• Συνεπώς, είναι ευθύνη και υποχρέωση του καθενός μας να παίρνουμε μέτρα για την προστασία των ευπαθών ομάδων, χωρίς να απονεκρώνουμε τη ζωή των μη-ευπαθών ομάδων και, κυρίως, χωρίς να περιμένουμε κάποιον Γκοντό που θα μας «σώσει».
• Όμως, η λήψη έλλογων μέτρων δεν σημαίνει και παράδοση στον παράλογο φόβο για τους μικροοργανισμούς με τους οποίους συμβιώνουμε επί δισεκατομμύρια χρόνια και θα συμβιώνουμε μαζί τους για όσο θα υπάρχει το ανθρώπινο είδος.
• Αλλά, πρέπει να φοβόμαστε κάποιους άλλους «ιούς» πολύ πιο επικίνδυνους: τους ιούς του ολοκληρωτισμού, του ναζισμού, του σταλινισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, που όλοι χρησιμοποιήθηκαν (και χρησιμοποιούνται) από διάφορους αυτόκλητους «σωτήρες» σε διάφορες εποχές και χώρες, χάρη στην ενθουσιώδη υποστήριξή τους από την ανθρωπόμαζα, με ένα τεράστιο –κάθε φορά– ανθρώπινο και υλικό κόστος.
Γιατί, όπως διδάσκει η αιματοβαμμένη Ιστορία του, εγγενώς σχιζοφρενικού, ανθρώπινου είδους, απέναντι σ’ αυτούς τους «ιούς» δεν διαθέτουμε κανένα «ανοσοποιητικό σύστημα».
10
Ο υπήκοος "Ραγιάς" στην σύγχρονη Ελλάδα / Απ: Πανδημία πανικού ίσον αποδημία της λογικής | Του Κλεάνθη Γρίβα
« Τελευταίο μήνυμα από Ορφέας στις Μαρτίου 27, 2020, 04:53:40 μμ »ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ
1. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΟΙ
Όπως γράφει ο σημαντικός αυστριακός βιολόγος και βιοχημικός Gottfried Schatz:
«Στη μάχη του ανθρώπου με τους παθογόνους μικροοργανισμούς, ο άνθρωπος θα βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα πίσω απ’ αυτούς.
Ο οργανισμός μας αποτελείται από 10.000 δισεκατομμύρια ανθρώπινα κύτταρα και από 10πλάσια έως 20πλάσια βακτηριακά κύτταρα… τα βακτηριακά κύτταρα είναι περίπου 1.000 φορές μικρότερα από τα ανθρώπινα, και συνολικά ζυγίζουν περίπου 1 με 2 κιλά…
Πολλά από τα βακτήρια αυτά είναι τόσο σημαντικά για την υγεία μας όσο σχεδόν και το γενετικό μας υλικό. Απομακρύνουν παθογόνα βακτήρια και, στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, συνέβαλαν στην ανάπτυξη του ανοσοποιητικού μας συστήματος, ενώ κατά την παιδική μας ηλικία προσέφεραν στον οργανισμό μας τις σημαντικές για την επιβίωσή μας βιταμίνες Κ, Β12 και φυλλικό οξύ, επειδή μπορούν να τις συνθέσουν από απλά δομικά στοιχεία. Τούτες οι βιταμίνες δεν συντίθενται από τον ανθρώπινο οργανισμό... [Κι έτσι], όσο είμαστε καλά στην υγεία μας και ζούμε χωρίς υπερβολές και καταχρήσεις, το ανοσοποιητικό μας σύστημα καταφέρνει να έχει υπό έλεγχο όλων των ειδών τα βακτήρια, και τα χρήσιμα και τα παθογόνα…
Στον αγώνα μας κατά των βακτηρίων κερδίζουμε βέβαια τη μια μάχη μετά την άλλη, αλλά τον πόλεμο εναντίον τους δεν θα μπορέσουμε να τον κερδίσουμε ποτέ ολοκληρωτικά, γιατί δισεκατομμύρια βακτήρια που αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς θα βρίσκουν συνέχεια τρόπους να ξεγελούν το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Επιπλέον, είδη ιών άγνωστα έως πριν μερικές δεκαετίες —όπως ο ιός του AIDS— θα αποτελούν μια ολοένα και πιο σοβαρή απειλή για το ανθρώπινο είδος».
Gottfried Schatz: Βιολογία, ένας κήπος γεμάτος θαύματα (Παν/κές Εκδόσεις Κρήτης, 2018, σελ. 54-55)