«Απουσία ανθρωπιστικών αξιών, έλλειψη ελεύθερου χρόνου»
Νίκος Ιερομνήμων, δάσκαλος-φιλόλογος, υποδιευθυντής Δημοτικού, Σχολής Χιλλ
«Οι σημερινοί μαθητές έχουν χάσει το κέφι τους, τη διάθεσή τους για μάθηση, και βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μόνο άγχος, κούραση και αδιαφορία τους προκαλεί. Η κρατούσα άποψη των εκπαιδευτικών είναι ότι τα περισσότερα από τα σχολικά εγχειρίδια ευθύνονται για την κατάντια των μαθητών και αντίστοιχα για τους εκπαιδευτικούς δεν αποτελούν τα καταλληλότερα εργαλεία.
Στο παρελθόν υπήρχαν μύθοι, παραδόσεις, ποιήματα, κείμενα κλασικής λογοτεχνίας, σχήματα λόγου, αλληγορίες, συμβολισμοί που ζωντάνευαν τη γλώσσα και ενεργοποιούσαν τη σκέψη και την κρίση των παιδιών.
Οι μεγάλες αποστάσεις που χωρίζουν τους μαθητές, κυρίως των μεγαλουπόλεων, περιορίζουν ή εξαλείφουν τη δυνατότητα συνύπαρξής τους, κατά τις απογευματινές ώρες. Αν προστεθούν οι εξωσχολικές δραστηριότητες, καταλήγουμε στον ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο τους. Θα μπορούσε να εξοικονομηθεί χρόνος κατά τη διάρκεια του σχολικού προγράμματος, αν η πολιτεία ενίσχυε το πρόγραμμα και το περιεχόμενο της διδασκαλίας ξένων γλωσσών πιστοποιώντας τη γνώση τους με τίτλο επάρκειας.
Ακόμη και το ολοήμερο σχολείο θα μπορούσε να καλύψει ουσιαστικά κάποιες από τις απογευματινές δραστηριότητες των παιδιών, υλοποιώντας με σωστό σχεδιασμό καλλιτεχνικές και αθλητικές δραστηριότητες απαλλάσσοντάς τα από επιπλέον κούραση και δέσμευση χρόνου.
Μέσα από τα σύγχρονα συστήματα προάγεται η τεχνοκρατική εκπαίδευση σε βάρος της ανθρωπιστικής παιδείας. Λείπουν σήμερα τα θετικά πρότυπα από τα παιδιά. Χρειάζεται συστηματικά κι όχι περιστασιακά να διδάσκονται οι αξίες, να επιδιώκεται η συνειδητή εφαρμογή τους από τη μικρή ηλικία μέχρι αυτές να αποτελέσουν τρόπο ζωής. Μόνο έτσι θα αντιμετωπίσουν την άκρατη ισοπέδωση και τελμάτωση της σύγχρονης κοινωνίας.
Θα πρέπει όμως το εκπαιδευτικό μας σύστημα να μεριμνήσει σοβαρά για την καλύτερη αξιοποίηση του μαθητικού του δυναμικού. Οι χαρισματικοί μαθητές στροβιλίζονται στη δίνη του να καλυφθούν οι ανάγκες των περισσοτέρων χωρίς οι ίδιοι να έχουν κάποιο κίνητρο για να προχωρήσουν βήματα πιο μακριά. Το αποτέλεσμα είναι να βαριούνται στο μάθημα, να αδιαφορούν και εν τέλει να το απαξιώνουν, αφού δε βρίσκουν ενδιαφέρον σ’ αυτό.
Οι αδύναμοι μαθητές αντίστοιχα, συνθλίβονται κάτω από την πίεση της πολύπλοκης και ανοργάνωτης ύλης. Πολλοί εκπαιδευτικοί καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να διατηρήσουν το ενδιαφέρον και τη δημιουργικότητα των παιδιών αυτών, αλλά δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα εργαλεία, ούτε και τον απαιτούμενο χρόνο».