Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - Ορφέας

Σελίδες: [1] 2 3 ... 5
1
Ιστορία του Ελληνισμού / Η Γενοκτονία των Ποντίων
« στις: Μαΐου 17, 2021, 12:28:40 μμ »
Η Γενοκτονία των Ποντίων

Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους.



Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.


Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/140

© SanSimera.gr

Ντοκιμαντέρ: "Η Γενοκτονία των Ποντίων"  https://youtu.be/BLbGinkbsdM

2
Ο υπήκοος "Ραγιάς" στην σύγχρονη Ελλάδα / «H επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας στερείται συνταγματικής νομιμότητας»
« στις: Μαρτίου 27, 2020, 05:11:32 μμ »
«H επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας στερείται συνταγματικής νομιμότητας»
23.03.2020

Χαράλαμπος Κουρουνδής
Διδάκτορας Νομικής ΑΠΘ, μέλος ΔΣ Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, πρόεδρος της Επιτροπής δημοκρατικών θεσμών και λειτουργίας του πολιτεύματος ΔΣΘ

Η επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας που ανακοινώθηκε σήμερα με το διάγγελμα του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στερείται συνταγματικού ερείσματος. Το εν λόγω μέτρο φαίνεται ότι θα εμφανιστεί νομικά ως υλοποίηση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που εκδόθηκε για την αντιμετώπιση του κορoνοϊού. Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου όμως αποτελούν ουσιαστικούς νόμους, οι οποίοι δεν είναι δυνατό να παραβιάσουν το Σύνταγμα ανατρέποντας την ιεραρχία των κανόνων δικαίου. Η ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης στην ελληνική επικράτεια, δηλαδή η λεγόμενη stricto sensu προσωπική ελευθερία, κατοχυρώνεται στο άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος.

Ως τέτοια, πρόκειται για μια ελευθερία που δεν είναι δυνατό να ανασταλεί ούτε κατά την κήρυξη πολιορκίας σύμφωνα με το άρθρο 48 του Συντάγματος, η οποία βέβαια προβλέπεται ούτως ή άλλως με την κήρυξή της από τη Βουλή μόνο σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης ή εκδήλωσης ένοπλου κινήματος για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Εάν είχε κηρυχθεί κατάσταση πολιορκίας θα αιρόταν απλώς η απαγόρευση λήψης ατομικών διοικητικών μέτρων περιορισμού της εν λόγω ελευθερίας με βάση το άρθρο 5 παρ. 4. Στο διάγγελμά του, ο πρωθυπουργός αιτιολόγησε το μέτρο με βάση την ανάγκη κρατικής παρέμβασης «όταν η άσκηση της ατομικής ελευθερίας υπερβαίνει τον συνταγματικό της σκοπό και απειλεί την κοινωνία».

Η άποψη αυτή δεν ανταποκρίνεται στις συνταγματικές προβλέψεις, καθώς η συγκεκριμένη ελευθερία δεν έχει ορισμένο συνταγματικό σκοπό όπως άλλα συνταγματικά δικαιώματα, πχ το δικαίωμα της απεργίας. Η φρασεολογία που χρησιμοποίησε ο Κ. Μητσοτάκης παραπέμπει στην καταχρηστική άσκηση δικαιώματος, η οποία όμως δεν μπορεί σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα να επιβάλλεται μέσω μιας προληπτικής συνολικής απαγόρευσης οποιουδήποτε δικαιώματος.

Σημαίνουν όλα αυτά ότι η ελευθερία κίνησης είναι απεριόριστη; Όχι βέβαια, όπως και κανένα από τα συνταγματικά αναγνωρισμένα δικαιώματα. Οι περιορισμοί τους όμως οφείλουν να μην πλήττουν τον πυρήνα τους. Και τούτο ακριβώς είναι που συμβαίνει στην περίπτωσή μας: ενώ η ελευθερία ήταν ο κανόνας και ο περιορισμός η εξαίρεση, πλέον η ελευθερία γίνεται η εξαίρεση και ο περιορισμός ο κανόνας.

Επιπλέον, μέσω της καθολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας θίγονται βεβαίως και άλλα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως η συνδικαλιστική ελευθερία, η ελευθερία της συνάθροισης (που μπορεί να περιοριστεί με συνταγματικά θεμιτό τρόπο με βάση τις προβλέψεις του άρθρου 11 παρ. 2) και πολλά άλλα των οποίων η άσκηση προϋποθέτει την κυκλοφορία των ανθρώπων. Σημειωτέον μάλιστα ότι το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος ανήκει στον σκληρό πυρήνα των μη αναθεωρήσιμων διατάξεων με βάση το άρθρο 110 του Συντάγματος.

Όλα αυτά ίσως φαίνονται υπερβολικά τυπολατρικά και τετριμμένα απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση φονικής πανδημίας. Ίσως αυτό ήθελε να υπογραμμίσει ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνοντας σχεδόν αυτολεξεί τη διατύπωση του κοινωνικού δικαιώματος στην υγεία («το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών», αρ. 21 παρ. 3 του Συντάγματος).

Όμως η επίκληση ενός συνταγματικού δικαιώματος δεν αρκεί για να θίξει τον πυρήνα ενός άλλου. Από την άλλη πλευρά, η επίκληση καθ’ εαυτή είναι σημαντική στο επίπεδο της ουσιαστικής νομιμοποίησης αυτού του τόσο δραστικού μέτρου. Σ’ αυτό το σημείο, η επιλογή του Κ. Μητσοτάκη όχι απλώς δεν καλύπτεται αλλά φαίνεται ακόμα πιο έωλη, καθώς οι κυβερνητικές επιλογές ως τώρα δεν δικαιολογούν ένα μέτρο τόσο «ριζοσπαστικό». Εάν είναι πρόσφορο, κατάλληλο και αναγκαίο μέτρο για την καταπολέμηση της πανδημίας η καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, τότε πώς την ίδια στιγμή η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει στην επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, στη διαμόρφωση επιπλέον κλινών ΜΕΘ και σε άμεσες μαζικές προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, σε μέτρα δηλαδή που αφορούν άμεσα τη μάχη κατά του κορoνοϊού;

Οι πολίτες καλούνται να παραμείνουν στο σπίτι υποχρεωτικά, αλλά δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα για την αναστολή των λογαριασμών τηλεφώνου, ρεύματος και νερού ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς οι οικονομικά ασθενέστεροι. Επιπλέον, δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για χώρους όπου δεκάδες και εκατοντάδες άνθρωποι στοιβάζονται χωρίς κανένα μέτρο, όπως τα camps των προσφύγων ή οι φυλακές.

Με αυτά τα δεδομένα, η επιβολή συνολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας εκτός από συνταγματικής νομιμότητας στερείται και ουσιαστικής νομιμοποίησης. Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν προφανώς την αναγκαιότητα περιορισμού των μετακινήσεών μας ώστε να καθυστερήσουμε τη διασπορά του ιού. Όμως αυτό, όπως αναφέρθηκε και στο πρωθυπουργικό διάγγελμα, «τηρείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών».

Αυτή η συντριπτική πλειοψηφία έχει κάθε δικαίωμα λοιπόν, να ζητά από τον πρωθυπουργό δραστικά μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας και να αντιμετωπίζει με μεγάλη επιφύλαξη τον αντισυνταγματικό περιορισμό των δικαιωμάτων της.

Η υπουργική απόφαση

Η υπουργική απόφαση που εκδόθηκε από τους υπουργούς Προστασίας του Πολίτη, Υγείας και Εσωτερικών (ΦΕΚ 986, τ. Β΄) επιβεβαιώνει τα παραπάνω αναφορικά με την έλλειψη συνταγματικού ερείσματος του μέτρου. Ειδικότερα, η υπουργική απόφαση αναφέρει «το άρθρο 5 του Συντάγματος, ιδίως δε την ερμηνευτική δήλωση αυτού».

Η εν λόγω ερμηνευτική δήλωση εξαιρεί από την απαγόρευση ατομικών διοικητικών μέτρων της παραγράφου 4 τη «λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών, όπως νόμος ορίζει». Η λήψη τέτοιων μέτρων συνίσταται - όπως γράφει ο καθηγητής Π. Δαγτόγλου (Ατομικά δικαιώματα, δ΄ εκδ., 2012, σελ. 293) σε περιορισμούς στην ελευθερία κίνησης προσώπων για τα οποία υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι πάσχουν από λοιμώδη ή μεταδοτική ασθένεια.

Δεν είναι δυνατό να υπαχθεί σε αυτήν την περίπτωση ο γενικός περιορισμός της κυκλοφορίας – δεν είναι ατομικό διοικητικό μέτρο. Ο γενικός περιορισμός αφορά την ελευθερία κίνησης της παρ. 3 για την οποία ο Δαγτόγλου (ό.π., σελ. 296) γράφει κατηγορηματικά ότι «από την ίδια την έννοια της ελευθερίας προκύπτει ότι η άσκησή της δεν εξαρτάται από κρατική άδεια. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση ή εγκατάσταση προσώπου εντός της χώρας.

Αντισυνταγματική θα ήταν και η επιβολή υποχρεώσεως δηλώσεως (αναγγελίας, γνωστοποιήσεως) κάθε κινήσεως, γιατί θα κατέληγε στην πράξη σε τέτοια συρρίκνωση και εξασθένηση του δικαιώματος, ώστε θα έθιγε τον ίδιο τον πυρήνα μιας ελευθερίας που το Σύνταγμα διακηρύσσει ως απαραβίαστη».

Εξίσου κατηγορηματικός ήταν και ο κορυφαίος Ελληνας συνταγματολόγος της μεταπολεμικής περιόδου Αριστόβουλος Μάνεσης (Ατομικές ελευθερίες, δ’ εκδ. 1982, σελ. 134), όταν έγραφε ότι «η εν γένει διακίνηση και κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας μπορεί να ρυθμισθεί ή και περιορισθεί με νόμο ή βάσει νόμου. Βασικά όμως είναι ελεύθερη: δεν υπόκειται σε απαγορεύσεις ούτε εξαρτάται από σχετική άδεια ούτε απαιτείται, έστω, υποβολή σχετικής δήλωσης (γνωστοποίησης) προς τις αρχές εκ μέρους πολιτών […] τέτοιοι έντονοι και εκτεταμένοι περιορισμοί αναιρούν την ουσία του συγκεκριμένου ατομικού δικαιώματος και αντιβαίνουν προς το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος».

Αντίστοιχη είναι η άποψη και του καθηγητή Χρυσόγονου (Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, γ΄ εκδ. 2006, σελ. 218) που προσδιορίζει τα ατομικά διοικητικά μέτρα ως έκδοση ατομικών πράξεων περιοριστικών της ελευθερίας κίνησης και υπογραμμίζει ότι «ο νομοθέτης οφείλει να ορίσει ο ίδιος κατά τρόπο γενικό αλλά ορισμένο, σαφή και αντικειμενικό τις προϋποθέσεις, έτσι ώστε η έκδοση των οικείων ατομικών πράξεων επιβολής του περιοριστικού μέτρου να γίνεταιο από το διοικητικό όργανο κατά δέσμια αρμοδιότητα και μετά από πλή διαπίστωση της συνδρομής τους». Με απλά λόγια, τα ατομικά διοικητικά μέτρα δεν είναι δυνατό να εξισωθούν με έναν γενικό και καθολικό περιορισμό που αφορά όλους τους ανθρώπους σε όλη την επικράτεια.

Οι παραπάνω τοποθετήσεις της συνταγματικής επιστήμης έχουν το πλεονέκτημα να μην είναι δυνατό να χαρακτηριστούν «ύποπτες» για φιλοκυβερνητική ή αντικυβερνητική μεροληψία αφού διατυπώθηκαν σε ανύποπτο χρόνο. Περαιτέρω, και τούτο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, ο γενικός περιορισμός της κυκλοφορίας αναστέλλει στην πράξη και άλλα συνταγματικά δικαιώματα. Παράδειγμα: στις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε λειτουργία θα μπορέσει να εισέλθει ένας συνδικαλιστής που θα τον καλέσει εργαζόμενος του χώρου για να καταγγείλει την παραβίαση των υγειονομικών μέτρων ή όποια άλλη εργοδοτική αυθαιρεσία; Πώς θα μετακινηθεί μέχρι εκεί εφόσον δεν υπάρχει το αντίστοιχο «κουτάκι»;

Έχει διατυπωθεί επίσης η άποψη ότι το κρίσιμο στην περίπτωση αυτής της απαγόρευσης κυκλοφορίας είναι ο έλεγχός της σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας. Σ’ αυτό το επίπεδο, θα συμφωνήσω με την καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου Λίνα Παπαδοπούλου: η καταλληλότητα του συγκεκριμένου μέτρου είναι μάλλον μηδενική.

Το αστείο (αν δεν ζούσαμε τόσο κρίσιμες στιγμές) θέαμα αστυνομικών να βάζουν ανθρώπους που έβγαζαν βόλτα το σκύλο τους να υπογράφουν επί τόπου υπεύθυνες δηλώσεις δεν έχει καμία σχέση με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Προκαλεί ένα γραφειοκρατικό αλαλούμ, ταλαιπωρεί την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που, όπως τόνισε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του, δεν προβαίνουν σε άσκοπες μετακινήσεις και δεν θίγει τους ασυνειδήτους αφού τους βάζει απλώς στον κόπο να υπογράψουν μια υπεύθυνη δήλωση ότι πηγαίνουν βόλτα.

Το δημόσιο που χρειάζεται ενίσχυση αυτή τη στιγμή είναι το σύστημα υγείας, με περισσότερους γιατρούς, νοσηλευτές, υγειονομικό υλικό, όχι η Αστυνομία. Όσοι και όσες αποφεύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις θα συνεχίσουμε να το κάνουμε για να προστατεύσουμε την υγεία μας, την υγεία των αγαπημένων μας προσώπων και όλων των συνανθρώπων μας. Όπως θα συνεχίσουμε και να διεκδικούμε από το κράτος και την κυβέρνηση να μετράνε περισσότερους αναπνευστήρες και μάσκες, όχι υπεύθυνες δηλώσεις.

3
Ο υπήκοος "Ραγιάς" στην σύγχρονη Ελλάδα / Πανδημία πανικού ίσον αποδημία της λογικής | Του Κλεάνθη Γρίβα
« στις: Μαρτίου 27, 2020, 04:34:45 μμ »
Πανδημία πανικού ίσον αποδημία της λογικής | Του Κλεάνθη Γρίβα


ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΠΑΝΙΚΟΥ ΙΣΟΝ ΑΠΟΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

 
Κλεάνθης Γρίβας

24-03-2020


Για πρώτη φορά στη διάρκεια της γνωστής Ιστορίας, η ύπαρξη ενός μεταδοτικού νοσήματος προβάλλεται ως λόγος απονέκρωσης της ζωής ολόκληρων κοινωνιών, παρά το γεγονός ότι η θνησιμότητά του υπολείπεται κατά πολύ της θνησιμότητας της γρίπης που μας επισκέπτεται σταθερά κάθε χρόνο.


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ


ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ: ΗΜΕΡΕΣ 1938

1. ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

2. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΟΡΩΝOΪΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

3. Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ: ΤΟ ΝΕΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΖΑΡΙ»

4. FOREIGN AFFAIRS: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ

5. Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΑΪΟΥ

• ΣΗΜΕΙΟ ΑΦΕΤΗΡΙΑΣ: O Δείκτης Θανάτων     

• ΕΛΛΑΔΑ: Δείκτης Θανάτων 9,3

• ΙΤΑΛΙΑ: Δείκτης Θανάτων  10,3

6. ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ;

7. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;

 

ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ

1. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΟΙ: Τί μας λέει η Βιολογία

2. ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΟΣΟΓΟΝΩΝ ΙΩΝ

3. ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ και ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ

4. ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΟΣΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΗ

5. Η ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΏΝ» ΜΕΛΕΤΩΝ (Dr. John Ioannidis)

6. ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ: ΠΕΡΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ: ΗΜΕΡΕΣ 1938

4
Παλλινόστηση και Εθνικοί Ευεργέτες / ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ....
« στις: Φεβρουαρίου 18, 2020, 12:13:48 μμ »
ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ....

Ο άλλοτε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης Ευάγγελος Φωτιάδης είχε πει σε μία διάλεξη του: «Αν από την Αθήνα Αφαιρέσουμε τα έργα των Ηπειρωτών Ευεργετών, δεν ξεύρω τι ακριβώς θα απομείνει…». Αλήθεια, μπορεί να φανταστεί κανείς πως θα ήταν η ελληνική πρωτεύουσα χωρίς το Ζάππειο και την Ακαδημία, το Καλλιμάρμαρο και τη Σχολή Ευελπίδων, το Αστεροσκοπείο και το Μέγαρο Μελά, την Εθνική Τράπεζα και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Αρχαιολογικό Μουσείο και το Αρσάκειο και τόσα άλλα; Μπορεί κανείς να διανοηθεί την εικόνα και την κοινωνική και πολιτισμική υποδομή των Αθηνών, χωρίς τις ευεργεσίες του Σίνα, των Ριζάρη, του Δομπόλη, του Γεωργίου Σταύρου, του Αβέρωφ, του Τοσίτσα, του Στουρνάρη,  του Μελά, του Αρσάκη, των Ζάππα, του Χατζηκώστα, του Γενναδίου, του Μπάγκα; Και όμως δεν είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν ποιοι έκαναν αυτά τα μέγαρα, πότε τα έκαναν, αλλά και γιατί τα έκαναν. Αυτό το κενό επιδιώκω να καλύψω με το παρόν λεύκωμα παρουσιάζοντας του Ηπειρωτες Εθνικούς Ευεργέτες και τα μεγάλα έργα ευποιίας που κατέλιπαν. Συγχρόνως το παρόν πόνημα αποδίδει και τον οφειλόμενο φόρο τιμής του συγγραφέα στους μεγάλους αυτούς Έλληνες, που είναι οπωσδήποτε “Άξιοι της Εθνικής Ευγνωμοσύνης”.
……………………………………………………………………………………….
Ο όρος “ Εθνικός Ευεργέτης” είναι τίτλος που απονεμήθηκε με επίσημο και θεσμοθετημένο τρόπο από την Ελληνική Πολιτεία. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι, που τυπικά δεν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία, όμως η ουσιαστική και πραγματική προσφορά τους θα μπορούσε να τους κατατάξει σαν τέτοιους. Αυτόν τον τόσο τιμητικό τίτλο κατέχουν σήμερα μόνο τριάντα πρόσωπα. Από αυτά οι δέκα πέντε είναι Ηπειρώτες(!), οι Αβέρωφ, Αρσάκης, Δομπόλης, Ζάππες, Ζωγράφος, Ζωσιμάδες, Καπλάνης, Μελάς, Μπάγκας, Ριζάρηδες, Σίνες, Σταύρου, Στουρνάρης, Τοσίτσας και Χατζηκώστας. Πρόκειται για απίστευτη περίπτωση. Κανένα άλλο μέρος στην Ελλάδα – και ίσως στον κόσμο ολόκληρο – δεν γέννησε ένα τέτοιο αριθμό λαμπρών ευεργετών. Εθνικοί Ευεργέτες καταγόμενοι από άλλες περιοχές είναι: ο Ιωάννης Βαρβάκης από τα Ψαρά, ο Γρηγόρης Μαρασλής από την Οδησσό, ο Ανδρέας Συγγρός από την Κωνσταντινούπολη, ο Εμμανουήλ Μπενάκης από τη Σύρο, ο Ιωάννης Παπάφης από τη Θεσσαλονίκη, ο Παναγής Χαροκόπος από τα Δωδεκάνησα, οι Στέργιος Δούμπας και Κωνσταντίνος Μπέλλιος από τη Μακεδονία, ο Παναγής Βαλλιάνος από την Κεφαλλονιά και ο Δημήτριος Βερναρδάκης από την Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας.

Εκτός από τους “τιτλούχους” Ηπειρώτες Εθνικούς Ευεργέτες έκρινα σκόπιμο να συμπεριλάβω στο παρόν λεύκωμα και τρεις ακόμη, οι οποίοι δεν είναι χαρακτηρισμένοι μεν ως “εθνικοί”, θα μπορούσαν όμως κάλλιστα να είναι, αφού οι ευεργεσίες τους δεν υστερούν σε τίποτε από εκείνες των εθνικών. Πρόκειται για τον Σίμωνα και Λάμπρο Μαρούτση από τα Γιάννενα, τους μεγαλέμπορους της Βενετίας που ίδρυσαν τον 18 αιώνα την περίφημη Μαρουτσαία Σχολή Ιωαννίνων, τον Ιωάννη Γεννάδιο από τα Δολιανά, διο του Δασκάλου του Γένους και εθνικού αγωνιστή Γεωργίου Γεννάδιου, ο οποίος ίδρυσε τη  “Γεννάδιο Βιβλιοθήκη” και τον βαρώνο Μιχαήλ Τοσίτσα, που γεννήθηκε στο Παρίσι, δεν ήξερε λέξη ελληνικά, ουδέποτε ήρθε στην Ελλάδα και όμως διέθεσε για τον τόπο καταγωγής του, το Μέτσοβο, την αμύθητη περιουσία του.

Από τους δεκαπέντε Ηπειρώτες Εθνικούς Ευεργέτες ο πέντε κατάγονταν από τη Βόρειο Ήπειρο, ο Αρσάκης από τη Χοτάχοβα, οι Ζάππες από το Λάμποβο, ο Ζωγράφος από το Κεστοράτι, ο Μπάγκας από την Κορυτσά και οι Σίνες από τη Μοσχόποληλη. Τέσσερις ήταν αυτόχθονες Γιαννιώτες, οι αδελφοί Ζωσιμάδες,  ο Γεώργιος Σταύρου, ο Βασίλειος Μελάς και ο Γεώργιος Χατζηκώστας. Τρεις προέρχονταν από χωριά γύρω από τα Γιάννενα, ο Δομπόλης από το Δεσποτικό, ο Καπλάνης από το Γραμμένο και οι Ριζάρηδες από το Μονοδέντρι. Οι υπόλοιποι τρεις ο Αβέρωφ, ο Στουρνάρης και ο Τοσίτσας ήταν Μετσοβίτες. Οι βλάχοι πλειοψηφούν, αφού εκτός από τους Μετσοβίτες, βλάχοι ήταν και οι πέντε Βορειοηπειρώτες και ο Γεώργιος Σταύρου, δηλαδή σύνολο εννιά στους δεκαπέντε!
Άλλοι απ’ αυτούς ήταν γόνοι πλουσίων οικογενειών όπως οι Σίνες, ο Γεώργιος Σταύρου, οι αδελφοί Ζωσιμάδες και ο Γεώργιος Χατζηκώστας, ενώ άλλοι προέρχονταν από εντελώς άπορες οικογένειες, με ακραία περίπτωση αυτή Του Ζώη Καπλάνη.

https://zsgiannina.gr/ηπειρώτες-εθνικοί-ευεργέτες/




5
Μνημονιακή Ελλάδα / ΑΚΥΡΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ....
« στις: Φεβρουαρίου 17, 2020, 12:23:31 μμ »
ΑΚΥΡΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ....

Αρθρο 28: (Κανόνες του διεθνούς δικαίου και διεθνείς οργανισμοί)

1. Oι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. H εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.

2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

3. H Eλλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.

   Σύμφωνα λοιπόν με το Άρθρο 28, παράγραφος 2 του Συντάγματος, το Μνημόνιο χρειαζόταν να ψηφιστεί από τα τρία πέμπτα (3/5) των βουλευτών, γεγονός που δεν έγινε, με αποτέλεσμα η ψήφιση του εθνοκτόνου μνημονίου να είναι αντισυνταγματική και άρα ΑΚΥΡΗ....

6
Δικαιοσύνη / ΜΕΛΕΤΗ: Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ....
« στις: Φεβρουαρίου 17, 2020, 11:51:33 πμ »
Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ....
ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ , 2019 ΜΑΙΟΣ

Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

«Η ταχύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης είναι βασικό σημείο για τη λειτουργία της δημοκρατίας». Με τη φράση αυτή και με το δικό του τρόπο, ο  πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, έθεσε επί τάπητος τις δυσλειτουργίες που υπάρχουν στην απονομή της δικαιοσύνης.

«Αρνησιδικία : η ανώτερη μορφή τρομοκρατίας»

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ :

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι πολλή συζήτηση γίνεται συνεχώς για την επιτάχυνση απονομής της δικαιοσύνης και την ποιότητα της. Είναι αναμφισβήτητο ότι η ποιότητα της απονομής της δικαιοσύνης είναι πολύ ψηλό επίπεδο. Οι Έλληνες  θεωρούν την ελληνική δικαιοσύνη ανεξάρτητη σε μεγαλύτερο βαθμό συγκριτικά με τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο, όπως δείχνει τελευταία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου . Στο ερώτημα «πώς θα βαθμολογούσατε το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα σας με βάση την ανεξαρτησία δικαστηρίων και δικαστών» οι Έλληνες πολίτες απαντούν σε ποσοστό 57% θετικά (- 2% σε σχέση με το 2018), με τον μέσο όρο στην ΕΕ να βρίσκεται στο 56%, και 34% αρνητικά (+3% σε σχέση με το 2018), με τον μέσο όρο στην ΕΕ να βρίσκεται στο 33%.

Τα συμπεράσματα είναι παρήγορα, όμως το ζήτημα της πραγματικής επιτάχυνσης απονομής της δικαιοσύνης υπάρχει είναι τεράστιο  και εκτός από την θεσμική υποβάθμιση και παραβίαση της ΕΣΔΑ , αποτελεί και τον κύριο φραγμό στην ανάπτυξη και στην διεθνή εικόνα της Χώρας. Όλοι οι πολίτες της ΕΕ απολαύουν τα ίδια θεμελιώδη δικαιώματα βασισμένα στις αξίες της ισότητας, της μη διακριτικής μεταχείρισης, της κοινωνικής ένταξης, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Οι αξίες αυτές θωρακίζονται και προστατεύονται από το κράτος δικαίου, όπως ορίζουν οι Συνθήκες της ΕΕ και ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.  Κανείς δικαστής ή εισαγγελέας ή δικηγόρος δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος όσο βλέπει τις κοινωνικές αδικίες να εντείνονται, όσο αντιλαμβάνεται ότι η Δικαιοσύνη που υπηρετεί σαν θεσμός δεν ταυτίζεται με την Δικαιοσύνη στην ιδεατή της μορφή.

ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ:

«Η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης ισοδυναμεί με άρνηση απονομής δικαιοσύνης»

Τελευτά έγιναν πολλές νομοθετικές παρεμβάσεις με στόχο την επιτάχυνση απονομής της δικαιοσύνης. Δυστυχώς όμως, οι ανωτέρω μεταρρυθμιστικές προσπάθειες δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και το πρόβλημα της καθυστέρησης απονομής της δικαιοσύνης , συνεχίζεται και εντείνεται, ενώ κατά το άρθρο 6 παρ. 1 Ε.Σ.Δ.Α κατοχυρωμένο δικαίωμα δικαστικής προστασίας επιτάσσει την εκδίκαση μιας υπόθεσης εντός λογικής προθεσμίας , διάταξη με την οποία συναρτάται η συναφής και κρίσιμη διάταξη του άρθρου 20παρ. 1 του Συντάγματος. Είναι αξιόλογη αναφοράς η άποψη  που εκφράσθηκε από τον Προέδρο της ΕΔΕ: «Η Δικαιοσύνη αποτελεί μήλο της έριδος ανάμεσα σε πολιτικά κόμματα, ισχυρές κοινωνικές ομάδες και εμφανή ή υποκρυπτόμενα οικονομικά συμφέροντα τόνισε, υπογραμμίζοντας ότι μπαίνει μόνιμα σε μια πολιτική διελκυστίνδα και πλήττεται καίρια στον πυρήνα της λειτουργίας της, στην αμεροληψία της».

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Συμβάλλοντας ενδεικτικά στις προσπάθειες  να εκσυγχρονίσουμε τον θεσμό της Δικαιοσύνης, πρέπει να εισάγουμε περισσότερη διαφάνεια έτσι ώστε ο κόσμος να νοιώθει ότι πραγματικά απονέμεται αντικειμενική και αμερόληπτη δικαιοσύνη έτσι πρέπει να ληφθούν και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα μέτρα ώστε η δικαιοσύνη να απονέμεται γρήγορα, γιατί η δικαιοσύνη η οποία απονέμεται με καθυστέρηση νομίζω ότι χάνει εντελώς το νόημά της:

Ι). Το θέμα της δικαστικής εκπαίδευσης :

Υπάρχουν δικαστές δύο ταχυτήτων. Προ ετών έγινε προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του Ειρηνοδίκη ως δικαστή πρώτου βαθμού. Σήμερα ένας μεγάλος αριθμός υποθέσεων της Πολιτικής Δικαιοσύνης, έχει μεταφερθεί και δικάζεται από τα Ειρηνοδικεία. Είναι αδιανόητο οι Ειρηνοδίκες να μην είναι απόφοιτοι της Σχολής Δικαστών, ενός καταξιωμένου θεσμού που λειτουργεί από το 1994.Δεν μπορεί να υπάρχουν δικαστές δύο ταχυτήτων και αυτό είναι ζήτημα που αφορά την ποιότητα απονομής της δικαιοσύνης. Πρέπει άμεσα στον Εισαγωγικό Διαγωνισμό της Σχολής Δικαστών να περιλαμβάνονται και οι Ειρηνοδίκες. Αντίστοιχα απόφοιτοι της Σχολής Δικαστών πρέπει να είναι και οι Στρατιωτικοί δικαστές (αν και πιστεύω ότι η Στρατιωτική Δικαιοσύνη, πρέπει να καταργηθεί άμεσα).

ΙΙ).Η Δικαστική Αστυνομία:

Πολλάκις εξαγγέλθηκε, ουδέποτε ιδρύθηκε παρά το γεγονός ότι η λειτουργία της προβλέπεται από του… Οθωνα τα χρόνια με το Β.Δ. 85/31-12-1836 το οποίο ποτέ δεν εφαρμόστηκε, ενώ λειτουργεί με μεγάλη αποτελεσματικότητα στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών.  Αποτελεί εμπαιγμό για ένα κράτος δικαίου να μην μπορεί να εφαρμόσει έναν νόμο που ισχύει από το 1993 και είναι η δημιουργία Δικαστικής Αστυνομίας, από εξειδικευμένους επιστήμονες που θα συνδράμουν την υποστήριξη των ανακριτικών αρχών. Ο λόγος είναι συντεχνιακός και εμποδίζεται από τον φόβο της υποβάθμισης του ρόλου των αστυνομικών Αρχών. Τα ζητήματα αυτά έχουν λυθεί σε άλλες Χώρες από τον περασμένο αιώνα. Η ίδρυσή της να γίνει με αξιοκρατία και ορθολογισμό, να διοικείται από αρεοπαγίτη που θα ορίζεται με απόφαση του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου, να είναι επί της ουσίας ανεξάρτητη και να στελεχωθεί αποκλειστικά από πτυχιούχους Νομικής και άλλους εξειδικευμένους επιστήμονες με γνώσεις ξένων γλωσσών ώστε να βοηθήσουν στην ορθή απονομή της δικαιοσύνης.

ΙΙΙ).  Το θέμα των εναλλακτικών τρόπων επίλυσης διαφορών:

Η διαμεσολάβηση και η διαιτησία, αποτελούν λύση για την επιτάχυνση απονομής της δικαιοσύνης, αλλά δυστυχώς υποβαθμίσθηκε η προσπάθεια για τη διαμεσολάβηση που ενεπλάκη σε ατελέσφορες διαδικασίες και μεθοδεύσεις. Υπάρχει λύση με μια προϋπόθεση, να επιδιώξουν όλοι οι εμπλεκόμενοι να ανακτήσει η διαμεσολάβηση το κύρος που προϋποθέτει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Η διαιτησία για να γίνει πιο δελεαστική στους ενδιαφερομένους πρέπει να αναμορφωθούν πλήρως τα ποσά που αφορούν τις αμοιβές των διαιτητών, όταν μάλιστα τα ποσά αυτά αφορούν πόρους του ΤΑΧΔΙΚ και του Δημοσίου.

ΙV). Η αρχή της δικονομικής ισότητας:

Η αρχή της δικονομικής ισότητας ως ειδικότερη έκφανση της γενικής αρχής της ισότητας αποτελεί μία από τις σημαντικότερες αρχές τόσο της διοικητικής όσο και της ποινικής και της πολιτικής δίκης. Η κατάργηση κάθε δικονομικού ή άλλου προνομίου υπέρ του Δημοσίου και ιδίως των αναλογικών παραβόλων(βλ πχ άρθρο 277ΚΔΔ), ως προϋπόθεση του παραδεκτού ασκήσεως ενδίκων μέσων.

V).H κατάργηση του ν 3900/2010

«Εξορθολογισμός διαδικασιών και επιτάχυνση της διοικητικής δίκης και άλλες διατάξεις»:

Ιδίως: α) ως προς τις προϋποθέσεις του παραδεκτού της αιτήσεως αναιρέσεως στο ΣτΕ, β) το περιορισμού των ανέκκλητων ακυρωτικών αποφάσεων και γ) της επαναφοράς της εισήγησης στην ακυρωτική δίκη.

VI.) Η Συμμόρφωση στις δικαστικές Αποφάσεις:

Σύμφωνα με το άρθρο 95 παρ. 5 του Συντάγματος, «η διοίκηση έχει υποχρέωση να συμμορφώνεται προς τις δικαστικές αποφάσεις. Η παράβαση της υποχρέωσης αυτής γεννά ευθύνη για κάθε αρμόδιο όργανο όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει τα αναγκαία μέτρα για τη διασφάλιση της συμμόρφωσης της  διοίκησης». Σύμφωνα με το άρθρο 50 παρ. 4 του ΠΔ 18/1989 οι διοικητικές αρχές, σε εκτέλεση της υποχρέωσής τους κατά το άρθρο 95 παρ. 5 του Συντάγματος πρέπει να συμμορφώνονται, κατά περίπτωση, με θετική ενέργεια προς το περιεχόμενο της απόφασης του ΣτΕ ή να απέχουν από κάθε ενέργεια που είναι αντίθετη προς όσα κρίθηκαν από αυτό. Ο παραβάτης, εκτός από τη δίωξη κατά το άρθρο 259 του Ποινικού Κώδικα υπέχει και προσωπική ευθύνη προς αποζημίωση που πρέπει να επιβάλλεται άμεσα σε κάθε όργανο Διοίκησης που αρνείται την συμμόρφωση.

VIII). Η Ηλεκτρονική δικαιοσύνη (e-justice):

H επέκταση σε όλα τα στάδια και όλες τις διαδικασίες, αλλά και σε όλα τα δικαστήρια της Επικρατείας της ηλεκτρονικής καταθέσεως δικογράφων και της ηλεκτρονικής τηρήσεως πρακτικών όχι μόνο σε όλα τα δικαστήρια, αλλά και σε όλα τα συλλογικά όργανα της διοικήσεως. Η εφαρμογή της ηλεκτρονικής υπογραφής από όλα τα Όργανα της Δικαιοσύνης και της Διοικήσεως.

ΙΧ).Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ:

Η κατοχύρωση της αξιοπρέπειας και της εσωτερικής ανεξαρτησίας όλων των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών, με μέτρα οικονομικής αυτοτέλειας της Δικαιοσύνης και απεμπλοκή του Υπουργείου Δικαιοσύνης από οποιοδήποτε ζήτημα πειθαρχικού ελέγχου των δικαστών ή ποινικής διώξεως. Η συνταγματική απαγόρευση χωρίς εξαιρέσεις, της απασχόλησης δικαστών σε διοικητικά όργανα ή Ανεξάρτητες Αρχές.

Η αναγκαιότητα ύπαρξης ενός Κώδικα Δεοντολογίας για τους δικαστές, τους δικηγόρους και η πλήρης απεμπλοκή του Υπουργείου της Δικαιοσύνης, από την Διοίκηση της Δικαιοσύνης και από τα Οικονομικά της Δικαιοσύνης ,ενώ το ΤΑΧΔΙΚ γίνεται ανεξάρτητη διοικητική αρχή.

Χ. Αναμόρφωση ριζικά της χωροταξίας των δικαστηρίων στην Ελλάδα.

ΧΙ. Η άμεση αναμόρφωση και επικαιροποίηση των διατάξεων που σχετίζονται με την ποινική διαδικασία και εναρμονίζεται με μοντέλα άλλων ευρωπαϊκών χωρών και η κατάργηση διατάξεων που δημιουργούν τεράστια ζητήματα όπως ο  Νόμος 1608/50. Είναι αναγκαίες δράσεις εντατικοποίησης της κωδικοποίησης της νομοθεσίας, αλλά και της διάσπαρτης, δυσεύρετης και δύσχρηστης πολυνομίας .

ΧΙΙ. ΤΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ:

Πρέπει σε πρώτη προτεραιότητα να κλείσει η πληγή ενός ισχύοντος απαράδεκτου σωφρονιστικού συστήματος.

ΧΙΙΙ. Η Αναμόρφωση της εξέλιξης των δικαστικών λειτουργών:

Η εξέλιξη των δικαστικών  λειτουργών στους Ανώτατους βαθμούς πρέπει να γίνεται και με κριτήριο την ηλικία. Πρέπει να παρατηρήσει κανείς ότι η  Ηγεσία της Δικαιοσύνης(Προέδρος και Αντιπρόεδροι) στον ΑΠ συνήθως συνταξιοδοτούνται λόγω ορίου ηλικίας, λίγα χρόνια μετά την τελευταία προαγωγή τους και πριν προλάβουν να αποδώσουν. Έτσι πέραν από την τυχόν μετά πολλά χρόνια τροποποίηση του Συντάγματος, που αφορά τα όρια ηλικίας, θα έπρεπε η επιλογή των Αρεοπαγιτών να μην γίνεται από το ΑΔΣ με την αυστηρή τήρηση της επετηρίδας, αλλά κυρίως με τα ουσιαστικά και τυπικά προσόντα άξιων δικαστών Εφετών και Προέδρων Εφετών.

XΙV. Η ΠΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ:

Τα φαινόμενα ανομίας  και περιφρόνησης των αποφάσεων των Δικαστηρίων, που παρατηρούνται  παρά την Συνταγματική επιταγή δημιουργούν την πλήρη κοινωνική ανασφάλεια. Η ανομία ποικίλλει και κλιμακώνεται από καθημερινές πρακτικές ευρείας έκτασης ,όπως  η μη παρέμβαση ή μη έγκαιρη επέμβαση των Αστυνομικών Αρχών σε περιπτώσεις εγκληματικής συμπεριφοράς, χωρίς και την άμεση παρέμβαση των δικαστικών Αρχών για τον κολασμό της ανομίας.

ΚΑΛΗ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΗ:
Την  καθιέρωση προληπτικού ελέγχου συνταγματικότητας των νόμων και των κανονιστικών πράξεων από το Συμβούλιο της Επικρατείας των δε δημοσιονομικών από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Τροπολογία ή διάταξη που δεν έχει υποστεί τον παραπάνω έλεγχο να θεωρείται άκυρη και ανυπόστατη.

«Δικαιοσύνη είναι η σταθερά και διηνεκής θέλησις του αποδίδειν εκάστω το προσήκον» .

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Είναι επιτακτική ανάγκη  η ριζική αναμόρφωση του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης με την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της δικαιοσύνης προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας εν γένει Η Πολιτεία με επαχθή μέτρα και τα τεράστια παράβολα και δυσθεώρητα τέλη και μεγάλα δικονομικά εμπόδια, την μεροληπτική νομοθέτηση υπερ. του πανίσχυρου Κράτους με συνεχή προνόμια υπερ. του και σε βάρος των αδυνάτων, εμποδίζει τον αδύναμο πολίτη να καταφύγει στην Δικαιοσύνη και έτσι μαζί με την μακρόχρονη καθυστέρηση απονομής της Δικαιοσύνης ,την πολυνομία και την κακονομία ,δεν μπορούμε να μιλάμε για την δυνατότητα του πολίτη να βρει το δίκιο του μπορούμε να μιλάμε για γενικευμένη αρνησιδικία . Οι περισσότεροι δεν ασχολούνται με τα μεγάλα ζητήματα της Δικαιοσύνης, τις μεγάλες δίκες και τις πολιτικές αντιδικίες, ασχολούνται με την αδυναμία να βρουν το δίκιο τους. Ας σκεφτούμε την επαχθέστατη θέση των εργαζομένων και συνταξιούχων στην εποχή μας.

«Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.»

Νίκος Καζαντζάκης

7
Δικαιοσύνη / Πόσο ανεξάρτητη είναι η Δικαιοσύνη;
« στις: Φεβρουαρίου 17, 2020, 11:35:51 πμ »
Πόσο ανεξάρτητη είναι η Δικαιοσύνη;
Μαρίνος Γιάννης

Πέρα από το διαβόητο πια άρθρο 86 του Συντάγματος, υπονομευτές της δημοκρατικής ευνομίας καλλιεργεί και το άρθρο 90. Μολονότι το θεμελιώδες άρθρο 4 του Συντάγματος εντέλλεται ότι «όλοι οι Ελληνες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου», το ίδιο το Σύνταγμα θεσπίζει την οργουελική αναίρεσή του «Ολοι είναι ίσοι αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους».

Ετσι, παρά το ότι ισχύει και στην Ελλάδα συνταγματικά κατοχυρωμένη η διάκριση των εξουσιών, στην ουσία νομοθετεί η κυβέρνηση, η δε δικαστική εξουσία μολονότι ανεξάρτητη δείχνει ενίοτε υποχείρια επίσης της κυβέρνησης.

Το αμφιλεγόμενο άρθρο 90 προβλέπει ότι «οι προαγωγές στις θέσεις του Προέδρου και του Αντιπροέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου». Στο βιβλίο μου «Για μια αλλαγή στο καλύτερο» επεσήμαινα με ιδιαίτερη ανησυχία από το 1983 ότι ναι μεν η εκάστοτε κυβέρνηση υποτίθεται πως προβαίνει με αξιοκρατικά κριτήρια στην επιλογή των επικεφαλής των ανωτάτων δικαστηρίων, όμως πόσες φορές απέφυγε τον πειρασμό να επιλέξει εκείνους που εκτιμά (ή της υπόσχονται) ότι θα την εξυπηρετούν, οσάκις τους ζητείται, έστω και αν παραβιάζονται Σύνταγμα και νόμοι;

Ακόμα και αν υποτεθεί ότι εκλέγουμε κυβερνώντες με υποδειγματική ανιδιοτέλεια, πώς μπορεί να αποκλειστεί η υποψία ότι οι έτσι επιλεγόμενοι επικεφαλής των ανωτάτων δικαστηρίων εξυπηρετούν, αν χρειαστεί, τις επιδιώξεις της κυβέρνησης που τους διόρισε και όχι τη συνταγματική νομιμότητα;

Συμβατικά οφείλουμε να θεωρούμε ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή και ανεπηρέαστη. Αλλά στην πραγματικότητα και εκείνοι που τη στελεχώνουν είναι μέλη της ελληνικής κοινωνίας, με όλες τις αδυναμίες και ιδιοτέλειες που χαρακτηρίζουν λίγο ως πολύ κάθε άνθρωπο, ιδιαίτερα τους Έλληνες. Η ανεξάρτητη δικαστική εξουσία στις δημοκρατίες έχει εκ του Συντάγματος τη δύναμη (ισοβιότητα δικαστών) και την υποχρέωση να εμποδίζει και να αχρηστεύει τις παρανομίες των άλλων εξουσιών. Όταν όμως η ηγεσία της επιλέγεται από την κυβέρνηση, είναι δυστυχώς ανθρώπινο κάποιοι, φιλοδοξούντες να προτιμηθούν, να επιδιώκουν την εύνοια αυτών που τους επιλέγουν για τα ανώτατα δικαστικά αξιώματα. Και οι κυβερνήσεις δυστυχώς δεν είναι σπάνιο να επιλέγουν εκείνους που ελπίζουν ότι θα αποφεύγουν να δυσαρεστούν αυτούς που τους διόρισαν ή, ακόμα χειρότερα, ότι θα είναι πειθήνια όργανά τους.

Η Ιστορία καταγράφει τέτοια παραδείγματα διαβλητής συμπεριφοράς δικαστών. Δυστυχώς, καθώς κάθε δικαστής είναι ανθρώπινο να φιλοδοξεί να προαχθεί κάποτε στα ανώτατα δικαστικά αξιώματα, υπόκειται στον πειρασμό να είναι ευχάριστος προς εκείνους από τους οποίους εξαρτάται η προαγωγή αυτή.

Τα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα υπό τη Συριζαϊκή κυβέρνηση που φανερά προσπάθησε να υπαγορεύσει αποφάσεις ή και να παρεμβαίνει στη λειτουργία της Δικαιοσύνης, αποδεικνύουν ότι κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος θα πρέπει να προβλεφθεί λιγότερο διαβλητός τρόπος επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Μπορεί η μεγάλη πλειονότητα δικαστών και εισαγγελέων να υπερασπίζεται θαρραλέα τη δικαστική ανεξαρτησία έναντι όλων, όμως η πολιτευόμενη πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και η ομάδα της δείχνουν να επιβάλλονται. Δικαίως δάκρυσε ο κ. Πικραμμένος.


8
Ιστορία του Ελληνισμού / Ελληνική Προϊστορία και Ιστορία "Κοιτίδα του ανθρώπου η Ελλάδα και όχι η Αφρική"
« στις: Φεβρουαρίου 15, 2020, 01:36:30 μμ »
Ελληνική Προϊστορία και Ιστορία «Κοιτίδα του ανθρώπου η Ελλάδα και όχι η Αφρική»

υπό Βίκτωρος Σαμπώ, Διοικητικού Συμβούλου του Πολιτιστικού Συλλόγου Παλαιοχωρίου

Ταύτην γαρ οικούμεν ουχ ετέρους εκβαλόντες ουδ΄ ερήμην καταλαβόντες ουδ΄ εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλ΄ ούτω καλώς και γνησίως γεγόναμεν ώστ΄ εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τον χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες και των ονομάτων τοις αυτοίς οίσπερ τους οικειοτάτους την πόλιν έχοντες προσειπεί. Μόνοις γαρ ημίν των Ελλήνων την αυτήν τροφόν και πατρίδα και μητέρα καλέσαι προσήκει ...

Ισοκράτους Πανηγυρικός

Αυτό τον τίτλο είχε το άρθρο που δημοσίευσε το έγκυρο επιστημονικό περιοδικό New Scientist τεύχος 1701 με αφορμή την ανακάλυψη που περιγράφω παρακάτω:

Το Σεπτέμβριο του 1989 ανεκαλύφθη στο Ξηροχώρι Ν. Θεσσαλονίκης από τους Παλαιοντολόγους Γεώργιο Κουφό του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Λουϊ ντε Μπονίς του Πανεπιστημίου Πουατιέ της Γαλλίας το κρανίο ανθρωποειδούς – προγόνου του ανθρώπου, της ομάδας των ραμαπιθήκων, ηλικίας 9-11 εκατομμυρίων ετών.

Οι επιστήμονες το ονόμασαν «ουρανοπίθηκο Μακεδονικό». Σημειωτέον, ότι το παλαιότερο εύρημα ανθρωποειδούς –προγόνου του ανθρώπου(;)- ήταν εκείνο του Αυστραλοπιθήκου του Αφρικανικού, ο οποίος παρουσιάσθηκε στην περιοχή του Ισημερινού πριν 3 εκατομμύρια χρόνια (κατ΄ άλλους πριν 5 εκατομμύρια χρόνια) και βάσει αυτού του ευρήματος εθεωρείτο ως κοιτίδα του ανθρώπου, η Αφρική.

Όμως ο ραμαπίθηκος της Μακεδονίας είναι κατά 5-7 περίπου εκατομμύρια χρόνια αρχαιότερος απ΄ τον Αφρικανικό . Αυτό το γεγονός ώθησε το περιοδικό New Scientist να δώσει στο άρθρο του τον τίτλο «κοιτίδα του ανθρώπου η Ελλάδα και όχι η Αφρική». Εκτός από το εύρημα αυτό της Μακεδονίας και σε άλλα μέρη της Ελλάδας έχουν βρεθεί ευρήματα ανθρωποειδών, όπως π.χ. στην Πεντέλη (μεσοπίθηκος ο Πεντελικός, ηλικίας 10 εκατομμυρίων ετών), στο Αλιβέρι (Ελλαδοπίθηκος ο ημιόρθιος 9-10 εκατομμυρίων ετών) και φυσικά ο πρωτάνθρωπος Homo Errectus Trilliensis (αρχάνθρωπος της Τρίγλιας Χαλκιδικής) που έζησε πριν από 11 εκατομμύρια χρόνια (σύμφωνα με τα νέα ευρήματα που είναι απολιθωμένη κνήμη και τμήμα της κερκίδας μετά τον καρπόν του χεριού καθώς και πλήθος εργαλείων της τότε εποχής).

Άλλα στοιχεία που μας βεβαιώνουν ότι η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του ανθρώπου, είναι:

1. Η ανακάλυψη στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής από τον καθηγητή Άρη Πουλιανό, του ανθρώπινου σκελετού, που χρονολογήθηκε 700.000 π.Χ και ανατρέπει έτσι τα δεδομένα περί αφρικανικής καταγωγής του ανθρώπου και περί της εξόδου του στην Ευρώπη πριν από 200-300.000 χρόνια. Ο αρχάνθρωπος που ανακαλύφθηκε έχει ύψος 1,5 μέτρο, σκελετό όρθιο, όγκο εγκεφάλου 1220 κ. εκ. και είναι ορθογναθικός δηλ. λευκός! Ενώ ο αφρικανικός είναι 1,2 μ. ύψος, ημιόρθιος και έχει όγκο εγκεφάλου 800 κ.εκ.. Στο σπήλαιο επίσης βρέθηκαν πολλά οστέϊνα εργαλεία, καθώς και τα ίχνη της αρχαιότερης φωτιάς που άναψε ποτέ ανθρώπινο χέρι στον πλανήτη (1.000.000 π.Χ.).

2. Παλαιολιθικοί οικισμοί στον Πηνειό της Θεσσαλίας (100.000 π.Χ.). Η γερμανική αρχαιολογική αποστολή στη Θεσσαλία ανακάλυψε το 1958 στις όχθες του Πηνειού, εργαλειακά παλαιολιθικά λείψανα ηλικίας 100.000 χρόνων . Σημειωτέον ότι το αρχαιότερο παλαιολιθικό εργαλείο που βρέθηκε στην Ελλάδα είναι ο «διπρόσωπος» λίθινος χειροπέλτης του Παλαιοκάστρου Σιάτιστας ηλικίας επίσης 100.000 χρόνων (βλ. Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος 1 σελ. 35).

3. Παλαιολιθικοί οικισμοί του Λούρου της Ηπείρου (50.000 π.Χ.). Στις θέσεις Κοκκινοπηλός και Ασπροχάλκινο της κοιλάδας του Λούρου, κοντά στα Ιωάννινα, βρέθηκαν από ομάδα επιστημόνων του Καίμπριτζ 800 παλαιολιθικά εργαλεία και απολεπίσματα από μεταμορφωμένο ασβεστόλιθο (βλ. Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος 1 σελ. 38).

4. Παλαιολιθικά ευρήματα Αλοννήσου – αποδείξεις για την Αγηίδα. Ο αείμνηστος αρχαιολόγος Δ. Θεοχάρης, την περίοδο 1969-70 έφερε στο φως παλαιολιθικά εργαλεία, απολεπίσματα, καθώς και απολιθωμένα οστά ρινοκέρων, ιπποπόταμων και άλλων μεγάλων θηλαστικών, ευρεθέντα στην Αλόννησο (στην αρχαία Ίκο) των Β. Σποράδων, όταν την εποχή εκείνη η στάθμη της θάλασσας ήταν χαμηλότερη, τα νησιά των Β. Σποράδων ήταν ενωμένα με τη Μαγνησία και μεταξύ Αλοννήσου και Περιστέρας υπήρχε πεδιάδα, όπου στα 100.000 χρόνια περίπου από σήμερα, ζούσαν νομάδες κυνηγοί. Έτσι αποδεικνύεται η αλήθεια της Θεογονίας του Ησιόδου για την ύπαρξη της χέρσου γης της Αιγηίδας του Αιγαίου Όρους. «Αγαίω όρει πεπευκασμένω υληέντι ..» (Θεογονία 484), γιατί μόνο στη χέρσο γη της Αγηίδας μπορούσαν να ζήσουν αγέλες μεγάλων θηλαστικών.

5. Η αρχαιότερη λιθοτεχνία στην Ευρώπη – Κοκκινοπηλός (33.000 π.Χ.). Σε στρώμα ερυθρογής στη θέση Κοκκινοπηλός στη Ήπειρο βρέθηκε η αρχαιότερη λιθοτεχνία στη Ευρώπη και την Μεσόγειο φτιαγμένη με μικρές στομωμένες λεπίδες του 33.000 π.Χ. (Φ. Παπαδόπουλος: Η εποχή του Λίθου στην Ήπειρο, Δωδώνη).

6. Η αρχαιότερη Ναυσιπλοΐα στον κόσμο – Φράχθι Αργολίδας (7.000 π.Χ.). Το σπήλαιο αυτό έκρυβε πολλές εκπλήξεις για τους επιστήμονες. Εκεί βρέθηκαν εκτός από την αρχαιότερη ταφή στην Ευρώπη (10.000 π.Χ.), υπολείμματα προϊστορικής αλιείας και το σπουδαιότερο: κομμάτια από οψιδιανό του 7.000 π.Χ. (Σημειωτέον, ότι το ηφαιστειακό αυτό υλικό, υπάρχει μόνο στη Μήλο. Με την ίδια χρονολογία βρίσκουμε οψιδιανό στη Χαλκιδική και στη Χοιροκοιτία της Κύπρου). Αυτό είναι μία απόδειξη ότι το 7.000 π.Χ. οι Έλληνες είχαν εμπορικές επαφές μεταξύ τους.

7. Γεωργική καλλιέργεια στη Ν. Νικομήδεια (7.000 π.Χ.). Μαζί με τα άλλα ευρήματα που βρέθηκαν στη Ν. Νικομήδεια του Νομού Κοζάνης συγκαταλέγονται και 2000 περίπου σπόροι σιταριού απανθρακωμένοι. Αυτό μας δείχνει ότι οι μακρινοί εκείνοι πρόγονοί μας γνώριζαν την καλλιέργεια της γης από την 7η χιλιετία π.Χ. Η Ν. Νικομήδεια στη Μακεδονία και η Χοιροκοιτία στην Κύπρο, αποτελούν τις αρχαιότερες πόλεις με οικιστική δομή και οργάνωση στον κόσμο. Την εποχή εκείνη στο προκεραμικό στάδιο ακμάζουν η Κνωσός, ή Άργισσα της Θεσσαλίας, η Ελάτεια της Φθιώτιδας (πόλεις με πελασγικά ονόματα) κλπ.

8. Πολιτισμός του Σέσκλου (5.000 π.Χ.). Ο πολιτισμός του θεσσαλικού Σέσκλου είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος πολιτισμός της Ευρώπης. Χαρακτηρίζεται από τις πάνω σε γηλόφους ακροπόλεις του, από την ωραία κεραμική διακόσμηση των γραμμικών και μαιανδροειδών γεωμετρικών σχημάτων και τις πέτρινες σφραγίδες. Την εποχή αυτή ακμάζουν η Νέα Μάκρη στην Αττική, ο Ορχομενός στη Βοιωτία, το Διμηνιό του Βόλου, ο Σάλιαγκας, νησάκι της Πάρου κλπ.

9
Η αποστολή του Ελληνισμού / Η ΕΕ βιώνει αναμφίβολα πέντε θεμελιώδεις μετασχηματισμούς....
« στις: Φεβρουαρίου 15, 2020, 11:36:17 πμ »
Η ΕΕ βιώνει αναμφίβολα πέντε θεμελιώδεις μετασχηματισμούς:

• Πρώτον, έναν οικονομικό μετασχηματισμό: την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση που εγείρει
σημαντικά ηθικά ερωτήματα, αλλά και εκπαιδευτικές, κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις και
ευκαιρίες·

• Δεύτερον, έναν ενεργειακό και περιβαλλοντικό μετασχηματισμό, προς μια κυκλική οικονομία
χαμηλών εκπομπών άνθρακα που θα σέβεται τους πεπερασμένους πόρους του πλανήτη μας και θα
αποδίδει καίριο ρόλο στους πολίτες και στις τοπικές κοινότητες.

• Τρίτον, έναν βαθύ κοινωνικό μετασχηματισμό, με μια διαφοροποιούμενη αγορά εργασίας και ένα
μεταβαλλόμενο κράτος πρόνοιας, έναν σημαντικότερο ρόλο των νέων παραγόντων και της κοινωνικής
καινοτομίας και μια ζωτική ανάγκη ενίσχυσης του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου για όλες τις γενιές·

• Τέταρτον, έναν δημοκρατικό και συμμετοχικό μετασχηματισμό. Η συρρίκνωση του πεδίου
δράσης της κοινωνίας των πολιτών, οι προκαταλήψεις λόγω παραπληροφόρησης, οι νέες μορφές
αντιφιλελευθερισμού και η αυξανόμενη αμφισβήτηση των αξιών της ΕΕ αποτελούν ξεκάθαρη απειλή για
τη δημοκρατία μας.

• Τέλος, μια γεωπολιτική μετάβαση στον τομέα των διεθνών σχέσεων, η οποία μπορεί να συνοψιστεί
στην ταχεία μεταβολή από τον συνεργατικό ανταγωνισμό στη διαβρωτική αντιπαράθεση, από το εμπόριο
στην ασφάλεια, από τις αυξανόμενες εντάσεις σε πραγματικούς πολέμους στα σύνορα της ΕΕ.

Παρ’ όλες αυτές τις τεράστιες μεταβολές, δεν θα πρέπει να παραμείνουμε θεατές της αλλαγής, αλλά να
καταστούμε διαμορφωτές των εν λόγω μετασχηματισμών.

Οφείλουμε να αναλάβουμε δράση και να διαμορφώσουμε ένα νέο θετικό αφήγημα για την Ευρώπη και να
αναζωογονήσουμε τη συμμετοχή στα κοινά ούτως ώστε να εξασφαλίσουμε ένα βιώσιμο μέλλον για την Ευρώπη.

*Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή
Οι προτεραιότητες και το πρόγραμμα εργασίας της Προεδρίας του Luca Jahier
Θητεία 2018-2020

10
Παιδεία και Πολιτισμός / Κριτική Επισκόπηση του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος από τον ΟΟΣΑ....
« στις: Φεβρουαρίου 14, 2020, 06:26:22 μμ »
Κριτική Επισκόπηση
του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος
από τον ΟΟΣΑ

Προκαταρκτικά Συμπεράσματα των Εμπειρογνωμόνων

1. Το Υπουργείο και η Ομάδα Εργασίας του έχουν εκπονήσει ένα σαφές, καλά τεκμηριωμένο και αυτοκριτικού χαρακτήρα κείμενο επισκόπησης της εκπαίδευσης (αυτοαξιολόγησης) . Η δέουσα επιμέλεια για τη σύνταξή του θα αποδειχθεί, από μόνη της, ότι είναι ένα σημαντικό στοιχείο στην όλη πορεία της διαδικασίας μεταρρύθμισης. Αποτελεί ένδειξη της αποφασιστικότητας για την αντιμετώπιση και επίλυση δύσκολων ζητημάτων.
2. Με αυτό το προκαταρκτικό κείμενο συμπερασμάτων, θέτουμε προς συζήτηση θέματα που είναι ήδη γνωστά σε όσους ενδιαφέρονται για την παιδεία στην Ελλάδα. Κρίνουμε όμως αναγκαίο και λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία άλλων παρόμοιων χωρών να δώσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα των προβλημάτων και μερικές πιθανές λύσεις σαν αφορμή για περαιτέρω συζήτηση.

3. Πρώτα απ' όλα, λαμβάνουμε υπόψη μας τα προβλήματα που αγγίζουν το συνολικό σύστημα και συνεχίζουμε μετά εξετάζοντας συγκεκριμένα σημεία σχετικά με τα διάφορα στάδιά του. Σε όλες τις περιπτώσεις, γίνεται φανερό ότι τα γενικά προβλήματα επηρεάζουν τα συγκεκριμένα προβλήματα.

11
Παιδεία και Πολιτισμός / Το χειρότερο της Ευρώπης είναι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα....
« στις: Φεβρουαρίου 14, 2020, 05:45:59 μμ »
08/05/2014

«Πάτωσε» η ελληνική εκπαίδευση - Τελευταία απ' όλες τις ευρωπαϊκές χώρες κατατάσσεται μαζί με χώρες όπως η Ινδονησία, το Μεξικό και η Βραζιλία

H χώρα μας «πάτωσε» στην κυριολεξία  σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες στον εκπαιδευτικό τομέα και «φιγουράρει» στην τελευταία θέση ανάμεσα σε χώρες του υπόλοιπου κόσμου που χαρακτηρίζονται ως «αναδυόμενες» οικονομίες όπως η Ινδονησία, το Μεξικό και η Βραζιλία!

Συγκεκριμένα, ο Βρετανικός εκδοτικός οίκος Pearson ανέθεσε στο περιοδικό Economist να εκπονήσει για λογαριασμό του μελέτη για τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο η οποία βασίστηκε στις επιδόσεις των φοιτητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στο ποσοστό των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης,σε δύο Αμερικανικές εκπαιδευτικές μελέτες καθώς και στα στοιχεία του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) που προκύπτουν από τα pisa tests (τεστ συνήθως σε μαθηματικά προβλήματα ανάμεσα σε μαθητές διαφορετικών χωρών).

Το δυσάρεστο για την Ελλάδα είναι ότι ανάμεσα στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες ήρθε τελευταία στην Ευρώπη, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο κατατάσσεται δίπλα σε χώρες αναπτυσσόμενες όπως η Ινδονησία, το Μεξικό και η Βραζιλία.

Ο διευθύνων σύμβουλος του εκδοτικού οίκου Pearsdon, John Fallon, τόνισε ότι τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν την στενή σχέση που υπάρχει ανάμεσα  στην οικονομική κατάσταση μιας χώρας και στο εκπαιδευτικό της σύστημα.

Πρώτη στον κατάλογο των χωρών με το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο έρχεται η Νότια Κορέα, ενώ ακολουθούν η Ιαπωνία, η Σιγκαπούρη και το Χονγκ Κονγκ. Σύμφωνα με την έκθεση η μεγάλη άνοδος των Ασιατικών χωρών στον εκπαιδευτικό τομέα οφείλεται στην στενή συνεργασία οικογένειας, μαθητών και εκπαιδευτικής κοινότητας, καθώς και στον σεβασμό που τρέφουν σε αυτές τις χώρες για τους εκπαιδευτικούς.

Η Βρετανία καταλαμβάνει την έκτη θέση ανάμεσα στις υπόλοιπες χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ η Φινλανδία, που επί χρόνια είχε την πρωτιά, έχει εκτοπιστεί στην πέμπτη θέση διεθνώς.

Έκπληξη αποτελεί η άνοδος της Πολωνίας που όπως δείχνει η κατάταξή της στην δέκατη θέση παγκοσμίως έχει παρουσιάσει σημαντική άνοδο στο εκπαιδευτικό της σύστημα μετά το τέλος του κομμουνισμού στη χώρα!

Δείτε την κατάταξη των  20 πρώτων χωρών  με βάση το εκπαιδευτικό τους σύστημα:


1. Νότια Κορέα

2.Ιαπωνία

3. Σιγκαπούρη

4. Χονγκ Κονγκ

5. Φινλανδία

6. Βρετανία

7. Καναδάς

8. Ολλανδία

9. Ιρλανδία

10. Πολωνία

11. Δανία

12. Γερμανία

13. Ρωσία

14. ΗΠΑ

15. Αυστραλία

16. Νέα Ζηλανδία

17. Ισραήλ

18. Βέλγιο

19.  Δημοκρατία της Τσεχίας

20. Ελβετία

12
Παιδεία και Πολιτισμός / Η εκπαίδευση σήμερα στην Ελλάδα....
« στις: Φεβρουαρίου 14, 2020, 05:31:07 μμ »
Χαρά για μάθηση ή συλλογή πτυχίων;

Καλλιέργεια ατομικών δεξιοτήτων ή εξομοίωση όλων;

Ευελιξία, κινητικότητα, δημιουργία δυνατών προσωπικοτήτων ή παπαγαλάκια και άνευροι πτυχιούχοι;

Η εκπαίδευση εντός και εκτός των συνόρων λειτουργεί ως μια ασφαλής νησίδα θαλπωρής, κοινωνικοποίησης, μάθησης και πειραματισμού ή είναι ο προθάλαμος μιας αδυσώπητης αρένας όπου κυριαρχούν ο στείρος ανταγωνισμός, η ανία και η βαθμοθηρία; Γιατί το σχολείο δεν είναι μαθητοκεντρικό και ποιος φοβάται την ουσιαστική, βαθιά καλλιέργεια και την κριτική σκέψη;

13
Η θρησκεία στον Ελληνισμό / Επιστήμη και Θρησκεία....
« στις: Νοεμβρίου 25, 2019, 09:23:46 πμ »

«Έλληνας θα πει να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: στάθι και οίκτιρον Σταμάτα και δάκρυσε, γιατί δεν ζω πια. Και όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα:προσδοκώ ανάσταση νεκρών. Έλληνας θα πει το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Και όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου.

Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κόχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σαν βερέμης. Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε το ρίξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη. Έλληνας θα πει όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθαίνεις, να μαζεύονται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε». Δ. Λιαντίνης

14
Η θρησκεία στον Ελληνισμό / Λιαντίνης:Πόσο μεγάλη σημασία έχουν όλα αυτά που έχουμε μάθει στη νηπιακή ηλικία
« στις: Νοεμβρίου 25, 2019, 08:52:26 πμ »

Πόσο μεγάλη σημασία έχουν όλα αυτά που έχουμε μάθει στη νηπιακή ηλικία. Όπως πολύ σωστά εξηγεί ο Λιαντίνης στην "Γκέμμα", όλα αυτά γίνονται "κληρονομικός κώδικας" και "δεν ξεριζώνεται με τίποτα"...

"Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία και μέσα στην αταβιστική χαραγή και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου. Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην κοσμοθεωρία σου, γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας. Δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Για να το κατορθώσεις, πρέπει να γδάρεις το ίδιο το μυαλό σου. Όπως ο εκδορέας γδέρνει το δέρμα του ζώου. Θα χρειαστεί, δηλαδή, να ανασκάψεις ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό. Γιατί υπάρχει ο έρωτας στη φύση και στη ζωή μας; Ο έρωτας υπάρχει, για να διαιωνίζεται η συνέχεια των ειδών.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η φύση έχτισε ετούτη τη συναρπαστική λειτουργία. Τη φύση ποσώς την ενδιαφέρει, αν υπάρχουμε εμείς σα μονάδες, σαν ατομικότητες. Αν υπάρχεις εσύ κι εγώ, και περπατάς και χαίρεσαι - αν υπάρχει μια λεμονιά στον κάμπο και στα όρη λειώνει το χιόνι για να ποτίζουνται οι τρυφεροί της κλώνοι - αν υπάρχει απάνω στο δέντρο το μήλο και το ρόδι, η φύση αδιαφορεί ολοτελώς. Δε φροντίζει για σένα, τίμιε αναγνώστη, η φύση περισσότερο, απ` όσο φροντίζει για σένα μια πέτρα που την πατάς μπροστά σου, ή τη βλέπεις χτισμένη στον τοίχο. Τη φύση ένα την ενδιαφέρει, η διαιώνιση των ειδών.

Να ζήσει το κάθε είδος όσο γίνεται πιο πολύ χρόνο. Δύο, πέντε, δέκα εκατομμύρια χρόνια. Κι όταν θα εξαφανισθεί το κάθε είδος, αφού συντελεσθεί ο χρόνος που του ορίστηκε να ζήσει, η φύση θα το ταφιάσει και θα το κλάψει χωρίς δάκρυα και, γόους. Και ταυτόχρονα θα μεριμνήσει να το αντικαταστήσει με το καινούριο είδος. Βρες μου μια θρησκεία, που ο ιδρυτής της να μην εστερέωσε το οικοδόμημα της απάνου στην θεμέλια πέτρα της πίστης για μια ζωή μετά θάνατο, κι εγώ θα σου δείξω πως η θρησκεία αυτή δεν έχει οπαδό ούτε τον ίδιο τον ιδρυτή της. Δε μιλώ για το Βούδα. Γιατί η νιρβάνα είναι εγκατάλειψη, δεν είναι περηφάνεια.

Με τους θεούς και τις θρησκείες ευρήκαν το δρόμο τους, κι εμπήκαν στο δρόμο τους όλα τα λερωμένα και τ` άπλυτα της ιστορίας. Ιερατείο, συναγωγή, κατήχηση. (Δε λέω την ωραία λέξη εκκλησία, γιατί είναι ελληνική και δηλώνει τον αγνό και ρωμαλέο δήμο). Το αφιόνι, η παράκρουση, ο φανατισμός. Το θεολογικό μίσος, το odium theologicum. Και από κοντά η δυσειδής μορφή και η δυσώδης σάρκα όλων αυτών των λειτουργημάτων. Το κηφηναριό δηλαδή και η παρασίτιση. Οι ομφαλοσκόποι, οι θεόπτες, οι δαιμονόβλαβοι και οι δαιμονοκρουσμένοι. Kαι ψηλά ψηλά, εκεί πια είναι και δεν είναι. Εκεί θα ιδείς τα ινστιτούτα της αμάθειας, και τις λαμπρές ακαδημίες του σκότους."

15
Η θρησκεία στον Ελληνισμό / Δημήτρης Λιαντίνης : Η διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους χριστιανούς
« στις: Νοεμβρίου 25, 2019, 08:16:14 πμ »
Η αγάπη, η παιδεία και η αρχαία ελληνική κοσμοθέαση από το βιβλίο «τα Ελληνικά« του Δημήτρη Λιαντίνη

Δεν ταξινομείται η παιδεία. Κι όσο τη λογαριάζουμε σαν επένδυση ανάμεσα στις άλλες, έστω και την πιο σημαντική, τόσο θα συνεχίζουμε να τελούμε σε σύγχυση φρένων, έτσι ώστε να μπερδεύουμε το ψάρι με τον ψαρά που το ψάρεψε.

Χωρίς να το ξέρουμε και χωρίς να το εννοούμε, από τα γεννοφάσκια του φιδοζώνουμε το παιδί με δεισιδαιμονίες προλήψεις και καταδεσμούς. Και με τα δηλητήρια αυτά πνίγουμε την ψυχή του. Όπως τα ζιζάνια και τα άλλα αγριόχορτα το στάρι.

Φορτώνουμε στην ράχη του νέου ανθρώπου την άρρωστη φαντασία μας, τις ψευτιές, την άγνοια, την ηθική μας απολίθωση, τις έντρομες παραστάσεις και όλο το καταποντισμένο αταβισμό των προγόνων μας, και τον αναγκάζουμε να σηκώσει στον ώμο του αυτό το γιουσουρούμ της αχρηστίας και της οξείδωσης, όπως εσήκωσε ο αρχαίος τιτάνας τον ουρανό.

Αγωνιζόμαστε να αφαιρέσουμε την φύση μέσα από το παιδί, και την ανταλλάσουμε με την άρρωστη γνώμη μας.

Κόκκινο σαν παπαρούνα και κίτρινο σαν την χολή είναι το αφιοτόπι της ψευτιάς και των προλήψεων. Η στρατηγική να καταστρέφουμε το φυσικό πεδίο του παιδιού με τις προλήψεις είναι σκόπιμη, κατευθυνόμενη, κακουργηματική τρεις τετράκις σε θάνατο, και απάνθρωπη.

Έτσι, όταν τα παιδιά μας φτάνουν στη ηλικία να δώσουν τον όρκο του άντρα και όταν οι κοπέλες μας φτάνουν στην ώρα τους, γίνουνται ωραίες δηλαδή, έχουν χωριστεί σε δυο τάξεις.

Η μια που είναι η μάζα σχεδόν του συνόλου, έχει αφομοιώσει το δηλητήριο της ψευτιάς. Και έχει ανοσοποιηθεί στα υδροκυάνια και στα κώνεια, κατά τον τρόπο του παλαιού εκείνου Μιθριδάτη. Είναι η πλαστική στόφα ανθρώπου, τα μηχανημένα νευρόσπαστα, που παραλαβαίνουν την σκυτάλη των προλήψεων και αναπαράγουν το ίδιο στις νέες γενεές.

Η άλλη είναι η τάξη που καταλογογραφεί τους Ελάχιστους. Ετούτοι είναι οι χρηστηριασμένοι από κάποια βούληση, και οι φορτοβασταχτές της προσωπικής τους ευθύνης. Λίγοι, άλλα όλοι τους ξανασαρκώνουν τον Ορέστη, τον Τσε-Γκεβάρα τον Άμλετ. Καθώς τους μαστιγώνει η οργή της αλήθειας, ο τρόμος της εμορφιάς, και το μεγαλείο του ανθρώπου. Περνούν και πηγαίνουν να απαντήσουν την μοίρα τους, και ζητούν να μάθουν την αλήθεια, έστω και αν είναι να τους τυφλώσει. Όπως εζήτησε να μάθει την αλήθεια ο Οιδίποδας, και όταν την έμαθε έβγαλε ο ίδιος τα μάτια του.

Κάτω από τις τυφλωτικές καταλαμπές και θερινές καταιγίδες όλοι αυτοί κρατούν μέσα τους τον άνθρωπο όρθιο και στο φυσικό του ανάστημα. Που πάει να πει Λεύτερο από ψευτιές και δεισιδαιμονίες….

Αγάπη είναι η υποταγή στη φυσική και στην ηθική τάξη

Σχετικά με την αγάπη, την παρούσα στους χριστιανούς και την απούσα στους Έλληνες, αν θέλουμε να βρισκόμαστε σύμμετροι όχι με την πλάνη και την υποκρισία αλλά με την αλήθεια και την εντιμότητα, θα υποχρεωθούμε να αναδιατάξουμε τις θέσεις μας από τα θεμέλια τους.

Για τους Έλληνες αγάπη είναι η υποταγή στη φυσική και στην ηθική τάξη, αυτό που διαφορετικά το περιγράψανε με τη μεγαλώνυμη λέξη της Δίκης. Να επιδικάζεις στον άνθρωπο την τιμή του, να μη γίνεσαι υπέρογκος και υβριστής απέναντι στους νόμους της φύσης και στους νόμους των ανθρώπων, αυτό που οι ευρωπαίοι ερμηνευτικά το βάφτισαν ουμανισμό Και όλα αυτά χωρίς γλυκασμούς και χωρίς ηχηρότητα. Με γνώση, με πικρά και με βούληση.

Για τους έλληνες δηλαδή, αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα από τους δυο χιτώνες σου. Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει τρεις χιτώνες όταν ο διπλανός δεν έχει κανένα.

Η θέση των χριστιανών να δίνεις από τα δυο το ένα σε κείνον που δεν έχει κανένα, είναι η νοσηρή αντίδραση απέναντι στους νοσηρούς όρους. Η ελεημοσύνη δεν ταιριάζει στον αξιοπρεπή και τον περήφανο άνθρωπο. Γιατί ζητεί να λύσει το πρόβλημα προσωρινά, και εκ των ενόντων να «κουκουλώσει» μια κοινωνική αταξία.

Ενώ η θέση των ελλήνων να μην αποχτήσεις τρία, όταν ο δίπλα σου δεν έχει ούτε ένα, είναι η υγεία. Σου υποδείχνει να προλαβαίνεις στοχαστικά, για να μη χρειάζεσαι ύστερα να γιατροπορεύεις ατελέσφορα.

Η διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους χριστιανούς

Τι ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και στους χριστιανούς; Μια διαφορά, που από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίθεση, εναντίωση, ρήξη, πάλη της φωτιάς με το νερό;

Εκείνο που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι άλλο και σαφές, όσο και το φύλλο της Ελιάς. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και ακραίο.

Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως οι Έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην παρατήρηση και στη νόηση, ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.

Η παρατήρηση των ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται πρακτικά από τα συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά από το πείραμα στο εργαστήριο.

Θρησκεία Ελλήνων

Αν λογαριάσουμε την ισχυρή θέση ότι τους θεούς και τις θρησκείες τις γέννησε πρωτογενώς ο φόβος του ανθρώπου απέναντι στη ζωή, και στο δεύτερο προχωρημένο επίπεδο του πράγματος ο φόβος του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο του, τότε θα βρούμε ότι με τη θρησκεία των Ελλήνων συνέβηκε μια εξαίρεση, που αλλιώτικα συνιστά και μια τροπή μοναδική.

Τη θρησκεία των ελλήνων, δηλαδή, δεν την εγέννησε ο φόβος, αλλά την εγέννησε ο καημός, να ξεπεράσουν οι έλληνες τον πόνο που προκάλεσε η ορθολογική τους θέωρηση για τη φύση και για τη ζωή.

Με άλλα λόγια, η θρησκεία των ελλήνων δημιουργήθηκε από την τίμια και την Αντρίκεια στάση τους να υπερβούν τον πεσσιμισμό και τη μελαγχολία τους.
Ανάμεσα όμως στο φόβο απέναντι στη ζωή και στο θάνατο, και στην ανάγκη να συνθηκολογήσουν οι έλληνες με τον πόνο που τους γέννησε η γνώση τους ότι ο κόσμος είναι βαρύς, υπάρχει η ελάχιστη διαφορά που δίνει το μέγιστο αποτέλεσμα.

Η θρησκεία των ελλήνων, δηλαδή, είναι όχι γέννημα της υπόθεσης και της φαντασίας, όπως όλες οι άλλες θρησκείες, αλλά είναι η αισθητική αναπαράσταση των φαινομένων της φύσης.

Έτσι, οι θεοί των ελλήνων δεν είναι αόρατες καν μυστικές παρουσίες. Δεν είναι φαντάσματα του νου, και συμπηγμοί του αγέρα, λόγοι υποθετικοί και επίνοιες, είναι όντα του ξυπνητού ύπνου.

Αντίθετα, οι θεοί των ελλήνων είναι εικονισμοί των φυσικών φαινομένων καμωμένοι με ευφυία και ραδινή δεξιοσύνη. Τους έπλασαν τα φτερουγητά μιας έλλογης φαντασίας, τα ολόκληρα, τα απλά, ατρεμή, και τα ευδαίμονα.

Και προπαντός αυτό: οι θεοί των Ελλήνων βεβαιώνουνται αισθητηριακά, αγγίζουνται με τα χέρια, τους αντικρύζουν τα μάτια, υπάρχουν υποστατοί και ένυλοι.
Ο Απόλλων ξαφνικά, είναι ο ήλιος και η μουσική κανονικότητα της φύσης.

Η Άρτεμη είναι η σελήνη. Και τα δύο αδέρφια συμβολίζουν το φως της μέρας και της νύχτας και γεννήθηκαν στη Δήλο, λέξη που και η ίδια σημαίνει τη διαύγεια και το φως.

Ο Ποσειδώνας είναι η θάλασσα.
Ο Ήφαιστος είναι η φωτιά και τα μέταλλα.
Η Αθηνά είναι η ευφυΐα του ανθρώπου, γι’ αυτό είναι και η πολιούχος του πολυμήχανου Οδυσσέα.
Ο Αίολος είναι οι δέκα έξι αέρηδες στις θάλασσες.
Η Δήμητρα είναι η χαρά των καρπών, το στάρι οι μηλιές το ραβέντι και τα αμπέλια, καθώς λέει ο στίχος του Αρτσιβάλδ Μακλής.
Και ο Δίας είναι ο κεραυνός και η βροχή, που πέφτει σπέρμα γενναίο και γονιμοποιεί τη διψασμένη γης. Γι’ αυτό οι Έλληνες, κοντά σε άλλα, τον πλάσανε εραστή των πιο ωραίων θνητών γυναικών. Της Λήδας, της Ευρώπης, της Ιούς, της Λητούς, της Αλκμήνης, της Σεμέλης, της Ολυμπιάδας του Φιλίππου.

Έτσι πάει η ιστορία και με τους τριάντα χιλιάδες θεούς των ελ­λήνων. Ο καθένας είναι κι από ένα υπαρκτό, λειτουργικό, ακατάλυ­το, στο ωφέλιμο και στο βλαβερό αληθινό και υπέροχο φυσικό φαινόμενο.

Με άλλες λέξεις, η θρησκεία των Ελλήνων είναι μία αισθητική εμπραγμάτωση των στοιχείων της φύσης, και κατά τούτο είναι μια παραλλαγή της τέχνης των Ελλήνων.

Τη γεωμετρική απόδειξη αυτής της πρότασης τη δίνει το γεγονός ότι τη θρησκεία των ελλήνων την περιέχει η τέχνη τους.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη

Σελίδες: [1] 2 3 ... 5